Bron: YouTube
Het is een heroïsche strijd geweest tussen de Golden State Warriors en de Cleveland Cavaliers. Het gaat om het kampioenschap van de NBA, de beste basketbalcompetitie ter wereld. In Cleveland is het tweeënvijftig jaar geleden dat een profploeg uit die stad kampioen is geweest, maar de Cavs staan met 3-1 achter in de serie van maximaal zeven wedstrijden. Het ongelooflijke gebeurt. De grote ster van de Cavaliers is Lebron James. Daar tegenover staat Stephen Curry, die het hele jaar is bewierookt. Maar James, bijgenaamd The King, neemt samen met maatje Kyrie Irving, de ploeg op sleeptouw. En het nooit vertoonde gebeurt: het wordt 4-3 voor Cleveland en daarmee is de ploeg NBA kampioen. Na de festiviteiten volgt de persconferentie, waar ook Lebron zijn opwachting maakt.
James is een bijzonder mens. Spierbundel, vierkante kleerkast en emotioneel. Hij is teruggekomen naar de stad om zijn Cleveland een kampioenschap te geven. Daarmee neemt hij sportieve wraak op de eigenaar van de ploeg, die hem verrot schold toen hij jaren geleden de Cavs inruilde voor Miami Heat.
Nu zit hij achter een tafel, om vragen van hongerige journalisten te beantwoorden. En hij heeft zijn twee zoontjes Lebron jr. en Bryce en het kleine meisje Zhuri op zijn arm. Het is tenslotte Vaderdag. Het kroost blijft rustig zitten kijken naar al die journalisten en de spierbundel kust af en toe zijn kleine meisje.
Hoe anders zou dat in Nederland gaan. Het meisje zou constant de microfoon uit papa’s hand rukken, de plopkap eraf hebben gerukt en de zaal in hebben gegooid, de oudste zoon zou verveeld achter een meegenomen iPad hangen en de ander zou de ruimte in gelopen zijn en overal aandacht van het journaille hebben opgeëist.
Dit beeld vervult mij met blijdschap en met woede. Het eerste omdat mijn twee dochters zouden doen wat Lebron’s kinderen (nee niet: kids of kindjes, potverdikkie, verbied die woorden!) deden, het laatste vanwege de staat waarin tegenwoordig de opvoeding van het kroost, in ons kikkerlandje, verkeert. Elk restaurant heeft tegenwoordig een kinderhoekje, dan wel een complete speeltuin aan boord. Kindvriendelijk heet dat, om te verbergen dat veel jeugd van nu volkomen los is geslagen.
Terwijl de regel zo simpel is: we gaat uit eten, dus je blijft gewoon aan tafel zitten totdat iedereen klaar is. Ergerlijk is het als je uit eten bent en een wildvreemd kind staat plotseling naast je tafel het eten van je bord te kijken. “Grappig hè?” knikken de ouders ons van verre toe. “Nee gvd, dat is helemaal niet grappig!” kijken we boos terug. Ik jaag het kind dan zelf maar weg.
Eerder stond ik eens in een computerzaak, waar een hummeltje op de daar uitgestalde toetsenborden stond te rammen. De ouders stonden een eind verderop schaapachtig toe te kijken. “Hé, hou daar eens onmiddellijk mee op”, kon ik mij niet inhouden. Dan krijg je nog boze blikken ook!
Wat mag, mag altijd, wat niet mag nooit. Wat van papa niet mag, mag van mama ook niet. Altijd vaste regelmaat op een dag, ook tijdens vakanties, uitjes en familiebezoekjes. Kinderen jengelig? Dan zijn ze moe, dus hup naar bed. Met twee woorden spreken en u zeggen tegen ouderen.
Start strak en laat de kinderen hun vrijheden stapje voor stapje verdienen. Een eierwekker bij de computer. Geef de kinderen uitleg over je karakter. Leer ze dat een compromis winst op kan leveren voor henzelf. Let op net taalgebruik. Geef zelf goede voorbeelden. Leer delen. We praten om de beurt. Geef ze eerder te weinig dan te veel speelgoed.
Ga er niet vanuit dat de puberteit wel moeilijk zal zijn: is de basis voor die tijd gelegd, dan valt het allemaal reuze mee. Laat ze zelf hun onderwijs en carrière kiezen. Sta toe dat ze daarin fouten maken en leer ze die te corrigeren. Geld is een middel en geen doel. Je leeft niet alleen. Praat over ervaringen en gevoelens. En vooral: wees trots op ze en zeg dagelijks: ik hou van jou.
Als de persconferentie is afgelopen vertrekt de familie James weer. Moeder Savannah is daarbij niet in beeld geweest. Zij hoeft niet zo nodig voor de camera. Dat tekent de familie. Dat schetst hoe het toegaat in het gezin. Rust, reinheid en regelmaat. Zo moeilijk is opvoeden niet. Als je erin investeert tenminste.
Vraag me af of dit wel iets recents is…
Ik ben uit ’77 en tijdens mijn opvoeding had ik ook al van die verwende kinderen (o.a. veel van mijn vriendjes en vriendinnetjes) om mij heen. Kinderen met ouders die bijvoorbeeld de korstjes van het brood sneden (want dat vonden ze niet lekker) of het kind lieten bepalen wat ze ‘s avonds zouden eten (als ze bij mij kwamen spelen en ze pruttelden tegen bij het eten kregen ze een kwak ‘extra’ van mijn moeder, en alles moest op. Meestal bleef het bij één keer spelen). Of dat er ‘overlegd’ werd bij conflicten tussen ouder en kind…en ga zo maar door. Dit waren dus de jaren ’80.
Mijn moeder (Française) heeft in die tijd vaak moeten aanhoren van die andere ouders dat ze te streng was, dat wat in Frankrijk normaal was hier niet normaal was, dat we hier veel minder ouderwets waren, dat we ze meer als ‘volwaardig’ beschouwden, enzovoort, enzovoort, met de opvoednonsens in dit land…
“Het zijn tegenwoordig allemaal prinsjes en prinsesjes” is een term die juist momenteel in de media vaak wordt gehanteerd. In die zin is het zeker recent. Natuurlijk zullen er in de jaren 80 ook verwende kinderen geweest zijn, zoals je beschrijft. Maar anno 2016 is dat veel algemener. Ik heb van 1979 tot 2013 als leerkracht op een basisschool gewerkt en heb dit ervaren.
Dan weet jij het beter dan ik. Blijft enkel mijn conclusie dat het dus nog erger is geworden dan het al was (-;
Ik moet zeggen dat ik zelf geen kinderen heb (en dus makkelijk praten) maar als ik de brutaliteit bij kinderen van vrienden en kennissen zie mijn handjes af en toe best een beetje jeuken…
Same here 😉