Oud zeer

25-06-2016 door Pasquali

‘What have we done‘, is nu al de verzuchting van menig Brit die gisteren nog in de euforie van ‘Leave‘ ontwaakte. De Brexit blijkt niet meer te zijn dan het afreageren
van de frustraties van de gewone man die zich in de Engelse klassenmaatschappij
steeds meer het ondergewaardeerde en verwaarloosde kind voelt.

Een proteststem, gevoed door de onderbuik en gebaseerd op een afkeer van migranten, een hang naar de jaren ’50 en een minieme kennis van cijfers en feiten. Wrang dat juist op hun hoofden de economische kladderatch zal neerdalen met als gevolg vurige maatschappelijke onrust.

De toekomst van een land simplificeren tot een ‘Yes or No’, na een campagne aangejaagd door mensen met eigen persoonlijke belangen, die een cynisch spel met de macht spelen.

We gaan even terug naar 1987 naar de Universiteit van Oxford.

The Bullingdon Club is een uiterst exclusief gezelschap van steenrijke studenten die na een uitgebreide ballotage worden toegelaten op basis van hun adelijke afkomst of de maatschappelijke status van hun ouders. De club is honderden jaren oud en berucht om drankgelagen en excessieve feesten waarbij niet zelden restaurants tot de grond toe worden afgebroken en de rekening naar pappie gaat. Films als de Riot Club en Brideshead Revisited geven een aardig beeld.

Veel leden komen later terecht in de hoogste regionen van politiek en bedrijfsleven. David Cameron (achteraan, tweede van links op de foto) en Boris Johnson (vooraan, rechts) behoren eind jaren ’80 tot dezelfde lichting. De concurrentie tussen beiden is meermalen beschreven. Boris is eloquent en flamboyant, David intellectueler en meer ingetogen.
Cameron wordt premier en Johnson burgemeester van Londen.

Johnsons fanatieke steun aan het Leave-kamp is naar mijn idee ingegeven door
een ultiem studentikoos Bullingdon-geintje dat hij Cameron flikt en waardoor hij grote kans maakt zijn opvolger te worden.

Zijn recente pleidooi tot ‘kalm aan met die Brexit’, vormt voor mij het bewijs dat hij
verdomd goed wist hoe hij de bestaande onvrede moest mobiliseren en wat de gevolgen zouden zijn.

‘Dankzij zijn moed heeft dit land voor het eerst in 43 jaar de kans gekregen te stemmen in een EU-referendum’, waren enkele van de waarderende woorden voor zijn voormalige vriend.

Ik denk dat Cameron hierna uren boven een teiltje heeft gehangen.

We’ll meet again…