Ik hou veel van Groot-Brittannië. Haast evenveel als van Europa. Van de krant werd ik vanochtend dus erg ongelukkig. De Brexit raakt me. Al die pagina’s over de bizarre uitkomst doen pijn.
Wat me opeens opvalt zijn al die mannenkoppen. Cameron, Farage, Johnson. Alleen bij de foto waarop de premier voor zijn deur met nummer 10 zijn afscheid aankondigt, zie ik een vrouw. Mevrouw Cameron, die als een goede echtgenote haar man bijstaat.
Eén vrouw stond wel op de voorgrond deze campagne. Omdat ze werd gedood. Jo Cox, in Leeds. Vreselijk. Uiteindelijk bleek zelfs zij maar een martelaar op de achtergrond.
De Britse cultuur is behoorlijk masculien, zeker ten opzichte van Nederland. Niet dat er hier veel meer vrouwen aan de macht zijn, maar aan de overkant lijkt het zelfs nog een tikkie erger. Dat macho’s ook een stiff upper lip kunnen hebben, is me nu wel duidelijk.
Corpsballen
Of meer vrouwen een Brexit hadden kunnen voorkomen, dat weet ik niet. Wel weet ik dat het een goede tegenhanger was geweest van het hoge corpsballengehalte. Een vrouwelijke Boris Johnson kan ik me in ieder geval niet voorstellen. Met zijn koddige manier van zeer conservatief gedachtegoed verkopen als een charmant geintje.
Waar de Britten wereldkampioen in zijn, is het conserveren van dingen die zijn geweest. Zaken die misschien al lang plaats hadden moeten maken voor iets anders. Waarom de bedenkers van de sport voetbal bijvoorbeeld – op een keer na – nooit succesvol zijn op eindtoernooien, is omdat ze blijven hangen aan sporten als cricket en rugby. Daarom dat maar een heel klein percentage jongens, uit de laagst klasse, gaat voetballen.
Ze huisvesten de populairst clubcompetitie op aarde, maar welgestelde kinderen – de Davids, de Nigels en de Borrissen – blijven cricketten en rugbyen. Sporten waar ze op hun ‘eigen’ Common Wealth Games zelfs nog zelden mee winnen.
Dit jezelf buiten de rest van de wereld plaatsen is charmant, dat zie ik wel in. Het is deel van mijn grote liefde voor het land. Het is alleen niet de manier om écht de eenentwintigste eeuw in te komen. Het is zeker niet de manier om Great te blijven.
Het is in 2016 nog altijd een licht excentrieke wereld waarin kostschooljongetjes het voor het zeggen hebben. Voor je het weet maak je zo geen deel meer uit van de EU. Word je kleiner en kleiner. Persoonlijk vind ik dat dus behoorlijk verdrietig. Ik zal namelijk altijd van de Britten blijven houden. Hoe mediocre ze inmiddels ook zijn, ze blijven Great. Dezer dagen doet dat behoorlijk pijn.
Het gekke is bovendien dat er wel degelijk een tegenhanger van formaat van die oude mannenkoppen was, namelijk de jeugd. Bijna zonder uitzondering voorstander van in de EU blijven. Maar massaal afwezig op de dag van het stemmen. Zij willen nu een tweede referendum, wat natuurlijk nergens op slaat. Immers, wie zwijgt stemt toe.