De passagier in de trein is een apart wezen. Sommigen ervan. Want zelf ben ik ook weleens passagier in de trein. Maar ik ben zeer zeker niet apart. De rest van trein reizend Nederland wel. En heel soms wordt een treinreis episch.
Jaren geleden deed ik auditie voor de toneelacademie in Arnhem.
Ik was niet lang daarvoor -na bijna twee jaar buffelen- van de academie voor Drama in Eindhoven geschopt wegens een gebrek aan motorische vaardigheden. Maastricht wees mij af, Zwolle was de meest vreselijke school waar ik ooit een voet binnen zette en Arnhem werd mijn laatste poging om een theateropleiding te gaan volgen.
De eerste paar auditiedagen gingen prima, maar toen schoot het in mijn rug. Ik kon niks meer. Weg kans. Weg toekomst in het theaterwereldje.
Zo snel als ik kon pakte ik de trein terug naar mijn studentenkamer. Het huilen stond mij nader dan het lachen. Gelukkig was het hele treinstel leeg.
Nog voor de trein Arnhem verliet had ik meerdere sigaretten gerookt. Ik had een blik bier soldaat gemaakt en ik zwelgde in eenzaamheid en in mijn mot. De tranen liepen over mijn wangen. Alle spanning en verdriet jankte ik eruit.
En toen ging de deur open.
Een jonge man kwam het lege treinstel binnen gewandeld. En van alle lege stoelen ging hij in de stoel precies tegenover mij zitten. Goedendag gillend met extreem vrolijke stem. Luid lachend herinneringen ophalend van zijn fan-tas-tische dag tot nu toe.
Met uiterste precisie wist hij mijn tranendal te negeren. Hij boorde dwars door mijn mot met zijn immens vrolijk gedrag. Hij was als clown Bassie die ongegeneerd schuine moppen tapt op de begrafenis van Robin.
En op de een of andere manier wist ik nog heel aardig te vragen of hij ergens anders wilde gaan zitten. Of mij met rust te laten. Omdat ik niet zo vrolijk was.
Maar meneertje HeppiedePeppie negeerde mijn vriendelijke vraag en ratelde vrolijk door over zijn briljante, onbezonnen leventje.
Instinctmatig plaatste ik twee vingers in zijn ogen. En niet lang daarna liepen bij ons allebei de tranen uit onze ogen.
De net nog zo’n vrolijke Frans huilde als Paris Hilton die erachter komt dat ze minder dan een miljoen volgers heeft op Twitter en ik kwam met dikke pap-ogen aan op het station van Eindhoven.
Maar ik was niet verdrietig meer. Ik kon zelfs weer lachen.
Lang leve zinloos geweld!
Heb jij ook een mooi verhaal over een treinreis? Mail het naar redactie@hoemannendenken.nl!
