Dus Boris heeft een galante Bexit gearrangeerd. Anders dan ‘afgesproken werk’ kan het weigeren van zijn kandidatuur niet genoemd worden.
Aanvankelijk leek het er nog op dat hij (eerst weifelend tégen en later onverwacht fel vóór een Brexit) zijn pad voor het premierschap plaveide. Maar nu het trotse schip Albion krakend aan de grond loopt, is de chaos hem even te groot. Hier valt alleen te verliezen en dus tovert hij met een elegante zwaai zichzelf terug in de hoed.
Het huis staat in brand en de man met de lucifers heeft even geen idee hoe hij de zaak zou moeten blussen. Dus vindt hij op het laatste moment zijn campagnemaatje bereid het emmertje over te nemen en heeft hij een excuus om zich terug te trekken. “Zeg jij nou maar dat je me ongeschikt vindt, dan kan ik dat in alle bescheidenheid beamen en ben ik er van af.”
Boris Johnson is een gehaaide opportunist die betere tijden afwacht.
