Gister vonden hier twee voetbalwedstrijden plaats. Ik heb IJsland wereldkampioen zien worden, terwijl aan de andere kant van de bank mijn vriendin het niet kon aanzien dat de eilanders met 5-2 de boot in gingen tegen Frankrijk.
Voetbal is een oneerlijke sport, daar leer je als supporter mee leven. Sterker nog, het sterkt je. Het team dat je steunt, maakt daarbij geen fluit uit. Als je de begroting van Manchester United naast die van Norwich City legt, is het bezopen om die twee gelijkwaardig te beoordelen. Dat doen we dus ook niet. Als Norwich-supporter ben je simpelweg extatisch als je team in de Premier League weet te blijven. Als United-supporter ben je dat pas als je de Champions League wint.
Volgens deze simpele balans hebben IJslandsupporters gister dus de Wereldcup gewonnen. Door in de kwartfinale van een eindtoernooi te hebben gestaan, bereikten ze iets dat twee jaar terug nog op geen enkel wensenlijstje stond. Via het uitschakelen van Nederland in de kwalificatie, het winnen van Tsjechië, Turkije, Oostenrijk, een gelijkspel tegen Portugal tot de achtste finale winnen van Engeland, hebben ze het spel volkomen uitgespeeld. Er is geen voetbalwet meer over om aan de laars te lappen. Alles wat restte, was bonus. Die kwartfinale is vergelijkbaar met Duitsland dat ook kampioen van Saturnus, Jupiter en Mars zou worden.
Uit evenwicht
Dat de microstaat, met hetzelfde inwoneraantal als Utrecht, dan met 5-2 verliest, doet daar niets aan af. Sterker, als IJsland had gewonnen dan was het universum wat mij betreft pas echt uit evenwicht. Zeker omdat Wales er ook nog is. Volgens mijn vriendin, aan de andere kant van de bank, zat het echter duidelijk anders.
Ze vond het echt zielig voor alle die huppeldepup-sons. Ze kon het niet aanzien. Afgedroogd in zo’n groot stadion, voor al die supporters die er kapitalen voor hebben betaald om erbij te zijn. Ze vond dan ook dat ze hun verlies erg sportief oppakten. Ik probeerde haar er nog op te wijzen dat het geen Italianen of Duitsers waren – voor wie zo’n nederlaag inderdaad wat wrang zou zijn – maar hield hier al snel mee op.
Ze had gewoon gelijk. Fuck al die wetmatigheden. Het zo zien is veel romantischer. Een Manchester United-fan staat misschien anders bij een grote wedstrijd dan een Norwich-supporter, het blijft gewoon om een simpel potje voetbal gaan. En op elk niveau zijn we daarbij op zoek naar verhalen. Naar heroïek. Ook bij Frankrijk – IJsland in de kwartfinale van een eindtoernooi.
Zij zag geen land van tientallen miljoenen inwoners tegen een eiland waar een kwart van de bevolking in dat stadion paste. Geen kille kansberekening. Zij zag een sprookje waar we diep van binnen allemaal in geloven, ieder potje weer. En zo is het natuurlijk ook gewoon.
