Mijn vrouw is al bijna een week hulpbehoevend. Ze heeft een heftige operatie moeten ondergaan en omdat ze daarvan moet herstellen heb ik een week vrij genomen. Ik zorg voor het huishouden en ik zorg voor de kinderen. Zodat mijn vrouw op haar gemak TLC kan staren en ze de pijn kan verbijten.
Was het maar zo simpel als van tevoren bedacht.
De zorg overnemen van de kinderen, het huishouden bijhouden én lief doen tegen mijn vrouw; het blijkt een onmogelijke taak te zijn. Ik ben een man dus ik kan niet meerdere dingen tegelijkertijd. Tot grote frustratie van mijn bedlegerige vrouw.
En ik snap dat best.
Praktijkvoorbeeld:
Rond half 7 sta ik op, samen met de kinderen. Mijn vrouw blijft uiteraard lekker in bed auw roepen en ik beloof haar om een bord voer en slappe thee te brengen.
Vervolgens zet ik koffie voor mezelf. Ik zorg dat de kinderen eten en dat ze op tijd tanden hebben gepoetst. Dan moet ik poepen, want de koffie begint te werken. Snel poets ik, naast mijn bips, even mijn tanden en ik rijd de kinderen naar school. Kusjekusje, dag lieverds en nog even flirten met de moeder die schandalig lange benen heeft.
Onderweg naar huis haal ik meteen even boodschappen. En ik neem een zak chips mee, voor vanavond. Voor mezelf.
Thuis aangekomen ruik ik dat het toilet een grote poetsbeurt verdient. Eerst zet ik nog een pot koffie.
Dan ga ik de wc te lijf, pak meteen een stuk gang erbij, ben toch bezig. Oh, de woonkamer is stoffig. Hoppa, zuigen.
De vaatwasser ruim ik uit en omdat ik goede zin heb zet ik snel System of a Down goed hard op. Tuindeuren open, want het zonnetje breekt door.
Shit. Katten vergeten eten te geven. Geen punt. Kan ik.
Gras maaien. Moet ook. Dood aan die hoge groene rekels. Roedoedoe, doet de maaier. Ik ben zó goed bezig!
Twaalf uur alweer.
Eten.
Kroketjes halen.
Heb ik wel verdiend.
In de stad zie ik dat de kebabboer op de markt staat. De keuze is snel gemaakt.
Met een klef broodje in mijn hand loop ik richting de boekenwinkel. Mijn vrouw houdt van lezen en wie weet is er een boek te vinden dat ze mooi vindt. Iets met fantasy. Of haal ik Scoop!, van collega blogster Iris Houx?
In de boekwinkel zie ik een prachtig kookboek liggen. 768 Pagina’s foodporn. Wauw. Bladeren. Honger krijgen. Kopen.
Snel terug naar de winkel. Want wedden dat we thuis geen sojasaus hebben liggen? Of gember, for that matter? En ik wil dat recept vandaag nog uitproberen.
Hoe laat is het eigenlijk?
Fuk.
Net op tijd sta ik op het schoolplein. De juf van Draak 1 wilde mij net bellen om te vragen waar ik blijf.
Sorry kinderen. Hup, auto in. Langs de McDrive voor een excuus-ijsje en daarna meteen door naar judo. ff Facebooken terwijl ik wacht en daarna de andere Draak in het zwembad pleuren. Fijn als ze straks haar A-diploma heeft. Scheelt weer tijd.
Thuis aangekomen zwengel ik de tv aan. Boomerang. Zijn ze stil. Een liter Slimpie er naast en een bak naturelchips en ik kan gaan koken.
En waarom zie ik nu pas dat die kip 2 uur in de oven moet? Dat red ik toch niet? De kids moeten over een uur al schoon zijn, én in bed liggen.
Snel het vuur uit zetten. Via de app bestel ik pizza’s en ondertussen eet ik de chips van de kinderen op.
Gelukkig is de pizza niet te vreten, want honger hebben we niet meer.
Terwijl ik de kinderen naar boven schop zet ik nog snel wat koffie.
Daarna spoel ik de Draken keurig af, sop wat haar in, gil dat ze geen water tegen het plafond mogen spuiten en leg alvast schone kleren voor morgen klaar.
Ik droog wat billen af, gooi een pyjama toe en begin uitgebreid uit Meester Jaap te lezen.
Half acht en ze liggen in bed.
Moe en voldaan zet ik Robocop op, slurp wat koffie en trek een zak paprikachips open. Ik kijk de kamer in en geef mezelf een virtueel klopje op mijn schouder. Dat heb ik goed gedaan vandaag.
en dan hoor ik gestommel op de trap.
Mijn vrouw. Ze heeft dorst. En honger. Want ik heb haar geen ontbijt gebracht. En de thee heeft ze ook nooit ontvangen.
moet ik dan godverdomme aan alles denken?
