Vakantie is confronterend, kan ik je vertellen. Ik lig ook vandaag weer op het Siciliaanse strand en kijk lichtelijk afgunstig naar de gebruinde, gespierde, gladgeschoren body’s van de Italiaanse mannen. Ze worden nagestaard door eveneens prachtig gevormde vrouwen in minibikini’s. Ondertussen frommel ik mijn handdoek om mijn nog steeds witte, behaarde benen, verbrande borstpartij en mijn gloeiende wasbeerbuik.
Bij de aanblik van zoveel lichamelijke perfectie begin ik me zorgen te maken over mijn eigen fysieke gesteldheid: waar ooit de jonge oppergod in mij nog duidelijk herkenbaar was, is nu enkel een ongeschoren Boeddha te bespeuren. Er moet wat gebeuren, wil ik ooit nog een enigszins aanschouwelijke dad bod krijgen.
Collega Fritz de Roo is inmiddels heel goed bezig met zijn honderd dagen sporten. Alle respect voor hem: vooralsnog doe ik ‘t hem niet na. Ik was weliswaar al eerder vol goede voornemens, maar die strandden tot nu toe steeds voor de haven. Nu lig ik enkel nog gehavend op het strand. Tijd voor een structurele verbouwing van mijn torso.
De Indiër Monahar Aich plopt op in mijn overpeinzingen. Hij was in 1952 Mr. Universe en deed nog steeds aan body building toen hij dit jaar op 102-jarige leeftijd overleed. Maar hij was zo fit als een hoentje en gespierd tot aan het einde der einden. In dit filmpje is ie weliswaar ‘pas’ 92 jaar en al zo goed als tandeloos, maar kijk die biceps eens!
Aich trainde steevast anderhalf uur per dag. Als een honderdjarige dat kan, dan moet een half uurtje per dag mij toch ook lukken, lijkt me. Hardlopen vind ik niks, maar regelmatig body-bouwen lijkt me wel wat.
Fitness studio’s vond Monahar echter maar niks: pure geldverslinders met foute apparatuur en nog foutere trainingssessies. Nee, Aich leefde zich dagelijks uit in en op zijn zelf geknutselde rode klimrek. En volgens hem is geen enkele body training werkzaam zonder een fatsoenlijke Dand Baithak-sessie aan het eind.
‘Dand’ is het op hindoe-wijze opdrukken, met Baithak worden de bijbehorende hindu-squats met doorzwaaiende armen bedoeld. Maar als ik de filmpjes op YouTube bekijk, zakt de moed me meteen alweer in de strandslippers.
Ik vrees bij voorbaat dat mijn armen van zulke push-ups niet gespierder worden, maar mijn neus wel steeds platter. Vanwege onvrijwillig nasaal grond kussen. Om van mijn tegenwerkende bochelrug maar niet te spreken.
Maar ik blijf erbij: als Aich het kan, kan ik het ook! Moet. Als ik straks thuis ben, ga ik op zoek naar een goedkope fitness-joint in de buurt. Of naar een thuis-fitnessapparaat op Marktplaats. Of anders gewoon naar een joint. Whatever.
Goede voornemens zijn mooie dingen. Nu eerst maar een biertje. Ik heb het er heet van.
