We zouden Europa in trekken, Mevrouw Pasquali en ik.
Wat zeg ik, Europa..?
De Wereld lag voor ons open, sinds we het plan hadden opgevat om er met een camper op uit te trekken. En we zouden er ruim de tijd voor nemen. Weg is weg, op z’n minst ‘n jaar of zo en misschien bleven we wel on the road.
Eerst maar eens ’n weekje uitproberen. Verstandig, want om er nou direct een aan te schaffen, je bent ook meteen enkele tienduizenden euri verder. Het avontuur begon met een grondige inventarisatie van het verhuuraanbod.
Niet gehinderd door enige kennis van zaken tuurde ik, als een konijn in de koplampen van een SUV, naar alle merken, formaten en prestaties die digitaal voorbij gleden.
Boven- en benedenslapers, vaste en variabele bedden, rondzit, treinzit, met en zonder extra accu’s, pilotenstoelen, satellietontvangers, achteruitrijdcamera’s.
En dan het interieur. Veel beukenhout, keurig opgemaakte bedden, een blinkend keukenblokje, leuk flesje wijn en een bos bloemen op tafel. Nergens losse spullen, stapels boeken, kranten, afwas of lege glazen. Zo hoorde dat; orde op zaken als je erop uittrok. Je ontdekt de wereld niet als je er een rommeltje van maakt.
Talloze malen had ik mevrouw Pasquali al voorgespiegeld hoe zij lekker in bed kon blijven liggen als ik de camper zou starten en de volgende 500 km naar Mon Chou voor mijn rekening nam. Desnoods reed ik de hele nacht door, want dan was het lekker rustig. Op de weg.
Aan de rand van een onbekend ravijn (want de wildste plekjes zijn de leukste) had ik mezelf in gedachten al op de foto gezet. Diepgebronsd, met piloten zonnebril, één hand aan het stuur, de andere nonchalant uit het raampje. Ik had het plaatje bij wijze van spreken al in het het komende avonturenalbum geplakt, waar ik een minutieus dagboek bij zou houden van alle belevenissen en alle leuke mensen die we onderweg tegen zouden komen.
Bellen dus.
Er is een particulier verhuurder diep in Friesland die er nog een vrij heeft.
EEN….!
‘Dan en dan voor ’n weekje zei u? Ze gaan als warme broodjes, meneer Pasquali en u zit al bijna aan het begin van het hoogseizoen. Oh, momentje, voor die week zit u er al overheen.’
‘En dat betekent ?’
‘Hoogseizoen is hoogtarief, hè. Dat spreekt voor zich. Duizend euro huur en vierhonderd euro Borg.’
Slik.
‘Zal ik dan maar noteren? De Matsumi 3000, een week, de heer Pasquali, dat staat’.
Op de afgesproken dag bereiken we met volle bepakking een oude boerderij in Pjongsterratsumadeel, dat we vanwege de gemiste afslag Wypwappelawier eerst drie keer voorbij waren gereden.
Voordat ik de auto op het erf van Graengriepe 3 tot stilstand heb gebracht, komt een man in overall met uitgestoken handen vanuit het voorhuis op ons afgelopen.
