Angstzweet, onrustige nachten, emotionele vreetbuien, ongecontroleerde uitbarstingen, totale apathie. Symptomen waar je niet omheen kunt. Allemaal vanwege een aanstaande vakantie naar Zuid-Frankrijk, veroorzaakt door een weekendje CenterParcs. Een luxe probleem zeg je? Misschien, maar zo voelt het helemaal niet.
Een krap half jaar geleden ben ik vader geworden en ik probeer nog steeds mijn weg daarin te vinden. Logischerwijze duurt zoiets wel even, voordat je het vader-zijn onder de knie hebt. Althans, als je het goed wil doen: Voldoende aandacht geven, genoeg spul in huis ten behoeve van zijn verzorging, de noodzakelijke afleiding, acht keer per dag iets te eten…
Veel dus, en dat is precies de reden van mijn angst om op vakantie gaan.
Deze angst ontstond na een lang weekend CenterParcs, waar mijn partner ongeveer 3 weken mee bezig is geweest om voor te bereiden. Want: eerste keer voor meerdere dagen met de kleine op pad.
Telt u even mee? Een koffertje met kleding voor mijzelf, een koffertje voor de vrouw des huizes en een tas met kleertjes voor de kleine. Een tas met verzorgingsartikelen als Sudo-créme en toetenpoetsers, een tas met speelgoed, een tasje voor elk paar schoenen, want stel je voor dat de zool van de ene tegen de bovenkant van de andere komt.
Een speelkleed, een buggy, een mobiel, een opblaasbaar badje, 98 luiers, onze eigen kussens, tas met badlakens en handdoeken… Ik kom uit op 2 koffers, 8 tassen en een enorme hoeveelheid onhandig materiaal. Gelukkig gezegend met een grote auto, maar mijn schoonzus moet er ook nog bij.
Jaren heb ik semi spottend gezegd: “Daar gaat weer zo’n stoffig gezinnetje naar hun 5-sterren camping-resort in Zuid-Frankrijk. Vreselijk!” En nu zit ik zelf in dat schuitje. Ik klaag niet, integendeel, maar het maakt angstig voor wat de toekomst nog gaat brengen.
Ga ik echt zo iemand worden die zich opoffert voor het plezier van zijn kinderen? Of word ik straks zo’n vader waar de kinderen niet mee op vakantie willen, omdat er geen wifi op locatie is om hun indrukwekkende lijst met vrienden op Facebook te laten zien dat ze op vakantie zijn.
En dan heb ik het nog niet over het feit dat we hoogzomer de route du soleil gaan rijden. Of beter gezegd: tranen trekkend langzaam filerijden vanwege alle sleurhutten en Holtkampers.
Op zich heb ik veel geduld in het verkeer, dat moet ook wel als je voor je werk dagelijks drie uur rijdt, maar het gaat mij meer om die kleine. Trekt die het wel? Of gaat hij ons na een uur terroriseren, net zo lang tot we 1070 kilometer verder aankomen op bestemming… Ik ben er zacht gezegd zenuwachtig onder.
En niet alleen daarom hoor. Het vaderschap heeft er namelijk ook voor gezorgd dat ik niet, net als voorgaande jaren, in optima forma rond zal paraderen op het strand. Feit is namelijk dat ik gestaag meegroei met het gewicht van mijn kind. 7,5 kilo op het moment van schrijven. Maar ach, weet je, ik zal het wel overleven… Jack D. staat aan mijn zijde tot die tijd. Zucht.
