Ik stelde het kijken (of doorworstelen) van de eerste Zomergasten met Abou Jahjah er even voor uit. Een lekkere oude Franse zomeravondfilm trok me meer. Op TV5 Monde werd L’ Année des méduses uitgezonden. Met Nederlandse ondertitels, dus ook geschikt voor de spijtoptanten die altijd propjes gooiden bij Franse les, of die Frans lieten vallen om de propjes naar de aardrijkskundeleraar te gooien. Ondertitelen doen ze vaker op die zender, in Frankrijk hechten ze waarde aan het verspreiden van Franse cultuur. Zoek hem eens op! (Ziggo kanaal 71 en ook in het KPN-pakket)
De film is uit 1984, meer dan dertig jaar oud dus. Met een nog jonge Valérie Kaprisky (kortstondig bekend geweest door haar rol naast Richard Gere in Breathless, een jaar eerder) Ze was 22 toen, maar moest in de film doorgaan voor Chris van achttien, wat haar zonder moeite afging. Achteloos wond ze mannen waar ze haar oog op liet vallen om haar vinger, gewoon omdat het kon. Mannen, geen jongens. Dus het kwam goed van pas dat de meeste scenes zich afspeelden op het strand van Saint Tropez waar topless dresscode was. Dat was toen in dat korte intermezzo dat borsten onschuldig waren, tegenwoordig blijven ze zelfs op het strand weer veilig opgeborgen. Ook de moeder van Chris zat er niet mee haar bovenstukje uit te doen. En ze maakte ook geen punt van de vakantiepleziertjes van haar dochter.
Het was de wereld uit de romannetjes van Françoise Sagan (Bonjour Tristesse). Verveelde meisjes en vrouwen zonder geldgebrek die niets anders te doen hadden dan overdag aan het strand zitten en ‘s avonds uitgaan in een club. Dolce far niente. Echtgenoten die gewoon aan het werk waren in Parijs en weekendjes over kwamen. De mannen die er wel altijd waren, waren playboys die onbezette vrouwen het hof maakten, en ook bezette vrouwen, die zich dat trouwens zonder scrupules lieten welgevallen. Maar over overspel ging de film niet. Net als blote borsten was alle gefoezel decor, business as usual.
Een van die playboys was Romain. Eigenlijk was hij een loverboy avant la lettre, jonge meisjes die hij inpalmde sluisde hij door naar rijke ouwe stinkerds op hun luxueuze jachten in de haven. Tegen betaling, dat was wel duidelijk. De film suggereerde dat Chris (Valérie Kaprisky) zich er ook voor geleend had, in de twee voorafgaande zomers. Toen ze dus pas zestien of zeventien was. Wat meteen verklaart waar ze had geleerd oudere mannen om haar vinger te winden. Complexen had ze er niet van opgelopen. Behalve dat ze Romain zelf niet kon krijgen. Geen enkele man kon haar weerstaan, dankzij haar meedogenloos jonge lijf. Zo hoorde het, dacht ze. Wat haar nog dieper kwetste was dat Romain haar moeder verleidde. Het tegen je moeder afleggen, dat vraagt om wraak. En die bleef niet uit.
De film was een verademing, er gebeurde van alles waar tegenwoordig commissies, politieteams, justitie, psychologen, hulpverleners en moraaltheologen op worden gezet. Hun taak is daders en slachtoffers aan te wijzen en dienovereenkomstig te handelen. Zodat dader en slachtoffer voor de rest van hun leven in hun rol vastzitten. In de film blijft veel onbenoemd, alles is een mix van een beetje goed en een beetje fout, net als in het echt. Zelfs die moord op Romain, want was het wel echt moord? Of eerder het gevolg van een ongelukkige samenloop van omstandigheden, motieven, moedwil en misverstand? De film laat het aan de kijker over. In de film maakte niemand ergens echt een punt van. Iedereen wist dat sommige dingen nu eenmaal gebeuren. Ik houd van die oude films. Even geen normen en waarden.
