Het verlies van een goede vriend

12-08-2016 door Kuinmans

Goed en wel op mijn werk aangekomen, gaat mijn telefoon. Ik ben in gesprek met een klant en laat het even gaan. Vast een vraag over iets onbeduidends, denk ik nog. Tot direct daarna weer mijn telefoon overgaat. Mijn stiefzusje. Zij belt mij nooit…

Alarmbellen gaan af, wat is er aan de hand? Ligt mijn vader in het ziekenhuis? Ik durf er niet te veel bij stil te staan, dus app ik mijn vriendin om even contact op te nemen met haar. Even later lees het bericht van mijn vriendin: “Bel even, het gaat niet goed met Aycko.”

Wie is Aycko, denk je nu natuurlijk. Hij is een goede vriend, een maatje door dik en dun. Nooit vervuild door meningen van anderen of slechte vooroordelen. Stevig behaard, bruine ogen en een vrij stil karakter. Niet passief, eerder rustig en meelevend.

Ik ontmoette Aycko via internet. Niemand wilde zijn aanwezigheid. Er werd zelfs veelvuldig voor hem gewaarschuwd: dat hij nogal lastig in de omgang zou zijn.

Maar ja, aangezien ik wel van een risicootje houd, ben ik toch maar op een soort van blind date gegaan. Ik wist alleen hoe hij er uit zag, verder kreeg ik weinig informatie. Toch had ik direct in de gaten dat het Aycko moest zijn toen ik aankwam. Intimiderend stond hij fier tegen een hek aan, onrustig om zich heen kijkend. Eén bonk testosteron met een atletisch lijf. Ja, dat moest hem zijn.

Lichtelijk onrustig liep ik naar hem toe. Zijn houding veranderde vrij weinig.
“Hallo, ik ben Ina,” zei een ietwat onverzorgde, maar olijk ogende vrouw van in de vijftig. “Wat een verschijning hè?” vervolgde ze, “eentje die je met handschoenen moet aanpakken, nooit alleen met kinderen moet laten, een hekel heeft aan autorijden, sowieso niet alleen kan zijn en een hekel heeft aan alles wat autoritair probeert over te komen.”
“Hoe bedoelt u?” vroeg ik vriendelijk, nog niet volledig begrijpend dat ze het over Aycko had.

“Hij komt uit nogal een lastige situatie. Hij werd in huis genomen door een eenzame vrouw die zijn jonge behaarde atletische lijf met die donkerbruine puppy-ogen als een goede toevoeging voor haar leven zag. Maar, na een paar maanden kwam ze er achter dat ze geen enkele controle over hem had en dat Aycko een enorme hekel had aan het eenzame leven in het kleine appartement op 3 hoog, zonder enige vorm van afleiding of vrienden.”

In zijn jeugd had Aycko weliswaar een aantal broertjes en zusjes gehad, maar die waren allemaal vrij snel ieder een andere richting op gegaan en het maken van vrienden was hem tot dat punt nog niet echt gelukt, buiten een korte ontmoeting op straat of in het park. “Deze periode was hartstikke zwaar voor zijn medebewoonster. Op een dag heeft ze hem de deur gewezen omdat ze niet meer die jeugdige onschuld in hem zag. En nu zit hij hier, alleen. Afgeschermd van de rest, wantrouwend, vol ongecontroleerde energie en een lijstje met waarschuwingen waar 99 procent van de mensen die hem zien direct op afknappen.”

Maar ik niet. Wat ik zag, was een vriend voor het leven, een maatje dat mij zou vergezellen op elk avontuur dat ik wilde aangaan. Sterker, hij kwam op precies het goede moment in mijn leven. Ik zat weliswaar in een fikse verbouwing en had eigenlijk weinig tijd, maar ik was daardoor ook veel thuis en kon wel wat afleiding gebruiken. Ik ben een rondje met hem gaan lopen. “Laat hem nooit los, want je bent hem kwijt!” hoorde ik Ina nog roepen.

Ruim tien jaar verder kijk ik hoofdschuddend terug op die tijd. Wat waren die mensen ontzettend kortzichtig en vreselijk bevooroordeeld door wat ze op internet lazen over Blacky. Of zoals wij hem nu kennen: Aycko. Het is een understatement dat hij mijn leven en dat van velen heeft verrijkt, aangevuld en zelfs gered. Hij was er in moeilijke tijden, als niemand meer in de buurt was om op je te passen. Hij gaf warmte als je het koud had, een liefhebbende blik als je met hem knuffelde en was altijd in voor een potje vechten of stoeien zonder je daarbij ooit pijn te doen.

Later bleek ook dat elk vooroordeel over hem niet klopte, simpelweg doordat hij verkeerd begrepen en begeleid werd. Hij hield van autorijden, kinderen, katten, vrienden, bewegen en had totaal geen moeite met autoriteit, zolang je het maar goed bracht.

“Het gaat niet goed met Aycko.”

Mijn hart slaat even over. “Hoe bedoel je dat?” Maar eigenlijk wist ik het wel. Zijn ouderdom zag je al een tijdje. Hij stond bijvoorbeeld niet meer zo fier tegen het hek als vroeger. Ik reed hard genoeg om eerder bij mijn vader te zijn, waar hij inmiddels een paar jaar woonde – maar niet te hard om mijn rijbewijs kwijt te raken. Alles om nog even een uurtje bij hem te zijn…

Vredig sliep in hij in mijn armen in. Mijn hart brak, maar hij voelde zich goed, hij wist dat hij omringd was door mensen die van hem hielden en niets dan het allerbeste met hem voor hadden.

We hebben een mooi plekje voor je gemaakt in de tuin onder de appelboom. Voor altijd ben je bij ons en dankjewel dat je mij vertrouwde en voor alles wat je voor ons gezin hebt betekend. Rust zacht goede vriend. Rust zacht.