Van ons, voor jullie...
In de vroegte over ’s lands wegen,
bewegen wij ons door mist en regen.
Jij laat je gelden in een manier,
die je laat voelen oh zo fier.
Reeds jaren onderdrukt door de vrouw,
geef je jouw voorganger zowat een douw.
“Die vent gaat er mooi niet tussen passen!”
denk je in jouw auto uit de middenklasse.
Wees maar trots op je gedrag,
want vanuit mij niets dan hard gelach.
Elke week in je mailbox!
Het gebeurde ergens op de A2, in het diepe zuiden van ons land. Waar precies heb ik nooit geweten. Toch kan ik het niet voorkomen dat tijdens de zeldzame keren wanneer ik vanuit Zuid-Limburg naar het noorden rijd, ik er even aan moet denken. Waar gebeurde het, hoe dan?
Roept u maar: lik je na afloop het liefst het rubber uit de Arie Luyendijkbocht, of vind je het zwaar onnodig en zielig voor de kikkers en de zeehondenbaby's?
Hoe vaak was jij je auto? Wekelijks? Maandelijks? Jaarlijks? Of gewoon 'als ie ergerlijk vies is'? Pas dan wel op dat je onder al het vuil de groeiende roestplekken niet over het hoofd gaat zien...
België is een van mijn lievelingslanden om te vertoeven. Maar Belgische wegen? Die zijn als een dikke, harige wrat op een knap gezicht.
Je zou het bijna een verslaving kunnen noemen. Hoe lang nog ik dit niet meer mag? Tot alles beknot en verboden is en mijn klimaatschuldgevoel afdoende aangepraat? Wanneer komt het punt dat ik een andere vorm van mannenmeditatie moet gaan zoeken?
Als je in je koekblik staat te wachten om de stad in te kunnen, zie je naast je hele rijen forensen op een elektrische fiets de file lachend voorbij rijden.
