Elke donderdag is mijn zoon jarig, zo jong is hij nog. Vijf weken en vier dagen. Als je leeftijd op deze manier is op te lepelen, is je belevingswereld nog een mysterie. Ik probeer er toch achter te komen. Onder andere met verschillende liedjes.
Klassiek doet het goed. Vooral Chopin en Mozart. Bij Rachmaninov en Beethoven trekt hij vieze gezichten. Gaat hij zelfs zacht huilen. Mekkeren.
Pop is lastiger. Toch weet ik al dat hij Elvis Presley wel waardeert. Always on your mind vooral. Melancholie stemt hem niet per se droevig. Daar ben ik best blij mee. Ook van Yeasayer wordt hij, tot afschuw van mijn vriendin, best gelukkig. Dat zie ik aan zijn mondhoeken. Bij Belle and Sebastian valt hij zelfs vredig in slaap.
Het sterkst reageert hij echter op Imagine van John Lennon. Hij is ermee uit zijn ergste huilbuien te halen. Geen troostvinger, geen speen, geen melk. Het horen van die beroemde beginklanken is voldoende. Gekrijs verwisselt zich voor een prachtige glimlach. Stel je voor.
Ik heb het op een verzamel-cd staan. Gelukzalig luistert hij het hele nummer af, valt bijna in slaap, tot het volgende nummer begint. Dan begint hij te blèren. Afschuwelijk vindt hij dat.
Imagine. Mijn zoon voelt de diepere boodschap van het nummer natuurlijk ook. Hij is net als de Beatle tegen ongelijkheid. Tegen grenzen. Voor tolerantie. Tegen segregatie en boven alles voor vrede. Hij is ook meer van Lennon dan van McCartney. Hij houdt van wat meer diepgang. Obladi oblada en La la la lalalala, hey Jude, vindt hij maar matige teksten.
“Dat verzinnen wij er allemaal bij. Het maakt helemaal niet uit wat je zingt, of wat je voor hem afspeelt”, zei kraamvisite laatst tegen me. Ik wil wedden dat zij als kind veel naar rotmuziek moest luisteren, van haar ouders. Zuurpruim.
Goed bezig, Samsom. Maar er gaan dagen komen dat je de Woezel en Pip ellende niet meer uit je hoofd gaat krijgen…aaarghhh!
jarenlang blijven die kinder(zeik) melodietjes in je hoofd rondhangen, gelukkig komt het volgende deuntje nog wel in mijn terugkomen van Ernie en Bert, Sinterklaas op bezoek: pepernoten en appels……je weet niet wat je ziet……pepernoten en appels…..beter dan patatfriet…de appels zijn gezond, de pepernoten niet…..pepernoten en appels….je weet niet wat je ziet………..uhhh trouwens je kraamvisite heeft geen gelijk he, kinderen hebben zeer zeker een voorkeur en het maakt ontzettend uit wat je wel of niet aanzet voor je kind, gelukkig heeft een kind ook zo zijn smaak 🙂
Ach wat leuk. Ik was vroeger gek op het liedje van Dennie Christian: wij zijn twee vrienden, jij en ik, hoeba hoeba hoeba hop hop hop. Ik kende het ook in het Duits. Mijn moeder was Duits dus ik kon meertalig meezingen terwijl ik op schoot op de maat omhoog werd gegooid. En anders sprong ik luid zingend in de rondte.
Opera vond ik dan weer niks maar ik had wel een zwak voor Josef Schmidt (met wat opera-achtige liedjes “Ik hou van Holland..”) en Charles Aznavour “C’est fini fini fini fini fini fini fini”. Goeie oude tijd.
Je zoon heeft een goede smaak! Ik sluit me aan bij andere reacties: kinderliedjes blijven hangen in je hoofd. Tijdens vergaderingen, in de auto, op de tribune, overal!
Ik heb een mooi nummer dat je zoon wel zal kunnen waarderen: Family Tree van Venice. Laat je me weten of het de goedkeuring kon wegdragen?