Het feestje van Koelman

31-08-2016 door Redactie Hoe Mannen Denken

De dag begint gestaag.
Luuk start Facebook op. Hoeveel mensen hebben hem al gefeliciteerd?
Gelijk ziet hij een bericht van zijn vriendin. Het is een openbare en bijzonder romantische liefdesverklaring. Zo’n dingetje waarover hij tegen zijn collega’s zal pochen dat het hem niets deed, maar waarvan hij nu een klein traantje moet persen.
Jammer alleen van die enorme spelfout.
“Ach”, denkt hij. Met een treurige glimlach rond zijn gerimpelde lippen.
“Ze woont ook al zo lang niet meer in Nederland; het is haar vergeven.”

Hij loopt naar beneden en ontwijkt een verse tongzoen. De knoflooksoep van gisteren walmt nog uit haar giecheltje.
Hij accepteert de felicitaties, bekijkt de kaarten en glimlacht als hem het cadeau wordt overhandigd.
Goh, een balpen. Die had hij nog niet, nee. Och, en ook nog eens van het merk Bic.
Toe maar.

Gefeliciteerd, Luuk. En nou schrijven, ouwe!

De kaarten leest hij straks wel, als hij zijn leesbril heeft gevonden.
Na de slappe bak koffie -de maag protesteert steeds vaker- rent hij zo snel zijn knokige knietjes hem kunnen dragen richting toilet. De dagelijkse krampen vallen dit keer mee.
“Dank je, lijf, voor je persoonlijke cadeau,” gniffelt Luuk terwijl hij de puntgave drol vaarwel wuift.

Hij wandelt naar buiten. Frisse lucht. Heerlijk. Lekker een krantje lezen op het balkon. Want al die mensen die het nieuws op een tablet lezen begrijpt hij niet. De zon reflecteert hem teveel op het scherm. Daarbij staan zijn cookies nog altijd open waardoor hij elke keer geconfronteerd wordt met reclames van dat vermaledijde Metronieuws.

Vriendin komt zijn telefoon brengen. De appjes stromen binnen. Van aardige collega’s, zoals Frans Lomans. “Gefeliciteerd pik. Als ik nog Stroh rum zou slurpen had ik er een litertje op gedronken. *sjekkie opsteekt* Later. Shizzle. Je weet tog.”
Mannen van een bepaalde leeftijd die nog steeds turbotaal tikken; het wordt wat sneu, denkt Koelman terwijl hij het AD dicht slaat.

Ach kijk, daar komt de buurvrouw aangestrompeld.
Ze parkeert haar rollator langs de voordeur en ze gilt direct om advocaat met slagroom. Dat is makkelijk binnen te krijgen, gezien het feit dat ze haar kunstgebit is vergeten. “Je mag de mijne wel lenen,” grapt Koelman en beiden liggen ze even dubbel.
Gelukkig weet vriendin de oudjes weer recht te knakken zonder een fysiotherapeut in te moeten vliegen.

Na een eeuwig durend gesprek over de ervaringen in de oorlog (Koelman: ik eet nog steeds weleens een lekker tulpenbolletje. Smaakt nostalgisch joh!) gaat buurvrouw huiswaarts.
Koelman zucht. Even liggen.

Rond 2 uur ‘s middags maakt vriendin Luuk wakker. Het is tijd voor de dagelijkse wandeling.
Gelukkig houdt het gehaakte kleed de bovenbenen van Koelman heerlijk wakker.
Boven op de heuvel zet vriendin de rolstoel op de rem en gaat ze naast hem staan. Samen staren ze naar de heuvels, de azuurblauwe lucht en naar de file op de snelweg, ver in het dal. Ze glimlachen. Daar hoeven zij nooit meer in te staan.

52.

Da’s echt heel oud.