Al jaren ben ik een niet te peilen man.
Nergens hoor ik echt bij.
Ik ben niet mannelijk genoeg om in een vriendengroep te passen en ik heb teveel penis om tussen de vrouwen te blijven.
Daarbij heb ik een ietwat zangerig stemgeluid wat doet vermoeden dat ik van de herenliefde ben. Tegelijkertijd bevat mijn stem zoveel melodisch resonerende klanken dat regisseurs vechten om mijn stemgeluid te gebruiken.
Ik kan niet dansen.
Ritmisch ben ik een ramp. Maar ik kan wel zingen. Kijken naar een a-ritmische zanger op het podium is alleen maar fijn als hij Joe Cocker heet. En die is deaud.
Daarbij rook, snoof en zoop die man alles wat los en vast zat.
Ik rook niet. En ik drink niet. Drugs snap ik niet.
Dus ben ik een geheelonthouder.
Vrouwen denken dat ik dat doe omdat ik mijn lichaam als een tempel beschouw. Ik zorg er goed voor.
Totdat ze mij een zak chips zien confisceren. Dan zakt ze de bewondering in de schoenen.
Mannen vinden mij maar een verwijfd typetje. Geheelonthouders worden net zo aangepakt als vegetariërs op een barbecue; massaal negeren die linksdraaiende yoghurtgnoe.
Totdat ze mij onbeperkt spareribs zien eten. Daarna word ik standaard aanbeden, als ware ik Bacchus zelve.
Ik ben begripvol.
Dat zorgt voor een schare aan vrouwelijke vrienden. Dames die mij als een broer beschouwen, wat ik in mijn pubertijd gruwelijk frustrerend vond. Want ik was die broer die met een loeiharde leuter kneiterhard zin had in een puik potje incest.
Nu maakt mij dat niets uit; ik ben immers voorzien van de fijnste vrouw op aarde.
Mannen haatten mij.
Waarom kon ik wél praten met de mooiste meisjes op school? Waarom mocht ik wél naast dat model zitten, tijdens de lunch? En mocht ik haar boterhammen eten terwijl zij een glaasje water dronk?
Nu zien ze mij als een bedreiging. Want hun vrouwen komen bij mij over hen klagen.
Ik ben een knuffelbeer
Zeker nu ik 20 kilo meer mij ben. Vrouwen vinden mij bijzonder aaibaar en door mijn hertenogen vermoeden mannen dat ze volledig over mij heen kunnen lopen.
Tot ik het zat ben en ze een snedig koekje van eigen deeg geef. Het gros van de mannen verdwijnt bevend met de staart tussen de benen. De dames zijn vanaf dat moment doodsbang van mij.
Ik schrijf op HoeMannenDenken.
En de lezende vrouwen waarderen mijn blogs vooral omdat ik zo vrouwelijk tik. Begripvol. Emotioneel. Vol grapjes die vrouwen snappen.
Mijn heren collega’s lachen mij daarom uit en jatten de bitterbal uit mijn vuistje tijdens de VrijMiBo. Om mij te pesten. Want ik ben dat niet drinkende nepwijf.
Pure jaloezie.
Toch baal ik er van.
Ik ben de latte macchiato onder de mannen; af en toe best te pruimen, maar kom op.
Lang vond ik mijn innerlijke contradictie frustrerend.
Want door mijn vrouwelijke acties wordt de suggestie gewekt dat ik van de herenliefde ben. Wat veel geklets, gepest en gênante momenten heeft veroorzaakt.
Maar nu ben ik erachter dat ik perfect ben.
Onbedoeld wees een vriendin van mij erop. Terwijl we elkaars psycholoog speelden tijdens een chatsessie.
Zij schreef; “je lijkt wel een vrouw“.
En ik schreef; “maar dan zonder de maandelijkse ongemakken“.
En dat klopt.
Zie je?
Ik ben perfect.
Ik vind je ook al zo schattig 🙂