Al zegt het klimaat iets anders, de zomer is voorbij. De wegen staan weer vol, de nachten zijn met een jong kind nog korter dan ze al waren en de volle weken werken zijn terug in het land. Geen barbecuetjes met vrienden, geen zand tussen de tenen van uren op het strand, geen luie middagen badend in het zweet en geen “ff lekker een terrasje” meer. Het is klaar, over en uit.
De enige die het nog niet snapt is moedertje natuur. Die doet namelijk alsof het nog zomer is. Net als die getrouwde buurman, waarvan je weet dat hij op mannen valt, ontkent ze dat het voorbij is. Soms verliest ze het gevecht en laat ze even doorschemeren dat de herfst er aan gekomen is… een dagje regen en wind… om weer met volle moed haar zonnetje op ons te projecteren.
Of ik klaag? Ja eigenlijk wel. Ik wil weten waar ik aan toe ben. Ik wil niet in de ochtend denken: ‘poeh, het is best fris. Ik trek maar een lange broek aan,’ om vervolgens in de middag rond te lopen met zweet tussen de billetjes en weer een jas aan te trekken zodra de zon onder gaat. Ik ben een man, ik MOET weten waar ik aan toe ben, anders snap ik het niet. Wees duidelijk moedertje natuur, daar houden we van. Is het zomer of is het herfst?
Maar wacht, ineens begrijp ik het. Moeder natuur is natuurlijk een vrouw, en het is de regionale / nationale / internationale / universele hobby van een vrouw om een man in verwarring te brengen door niet duidelijk te zijn over wat ze wil.
Begrijp mij niet verkeerd; vast niet alle vrouwen zijn zo (inmiddels heb ik wel geleerd mijzelf in te dekken), maar het is toch wel een veel voorkomend ding dat mannen gewoon niet begrijpen wat de vrouw wil. Moedertje natuur bewijst het. De vrouwen om mij heen vinden het allemaal heerlijk, lekker nog die zon… maar ik, ik krijg er koppijn van. Dat gewissel qua temperatuur, luchtdruk en vochtigheid! Voor mij hoeft het allemaal niet. Juni, juli en augustus: zomer. September, oktober, november: herfst. December, januari, februari: winter. Maart, april, mei: lente. Doe gewoon je ding en hou het daarbij. Niet het ene jaar 26 graden in april, en het andere jaar 15 graden in juli.
Het is irritant. Zo heb ik laatst uitgezocht wat nou een ideale datum is om te trouwen in de zomer. Ja, ik ga trouwen. Leuk toch? Zelf geregeld door het haar te vragen. Eind augustus lijkt het beste… tot je de statistieken bekijkt van de afgelopen eeuw. Op een bepaalde dag kan het verschillen tussen 15 graden met regen en 32 graden en zon. Feitelijk heb je er niks aan. In ieder geval net zoveel als je vriendin die thuis komt en trots vertelt dat ze zo’n vette auto heeft gezien om vervolgens “een rode!” te antwoorden op je vraag wat voor merk en/of model het dan was.
Leuk hoor, trouwen in de zomer. Maar als je zeker wil zijn van het weer van die dag, kun je beter naar het buitenland. Op de noordpool is het wit en in de woestijn is het droog. Simpel, ik hou er van.
Dus moedertje natuur, kom maar door met die herfst; ik ben er klaar mee. Geef mij die donkere avonden maar met nachten waarin je tenminste wel tegen je vriendin aan kunt kruipen zonder direct te baden in het zweet. Hersenspinsel, momentje. Ben ik weer! Geen eindeloze muggenjachten, geen lauw leidingwater en geen lelijke knieën onder te korte rokjes meer. Ik zeg, op naar de kerst. Ik ben er klaar voor!
