Alle grote speelgoedwinkels hebben hun folders weer laten bezorgen. Hele catalogi vol kleurrijk plastic. Qua dikte vergelijkbaar met de catalogus van IKEA.
Want de zomervakantie is voorbij. De herfst is officieel begonnen. Nederland krijgt massaal zin in pepernoten, zin in discussiëren over Piet en zin in het nostalgische gevoel dat pakjesavond heet.
Het is enkel logisch dat de grote ketens daar tijdig op inspringen. Dus een kilo papier door die brievenbussen.
Heb je meerdere kinderen in je roedel? Vette pech. Je krijgt maar één catalogus per pand.
Het gevolg is dat er haren uitgetrokken worden, dat bovenarmen sporen van extreem knijpen vertonen en dat kinderen krijsend op de gang moeten afkoelen.
Als ouder van meerdere kinderen zal je op zoek moeten naar een evenredig aantal catalogi. Twee kinderen betekent dat je één extra catalogus op de kop moet tikken, en zo oplopend. Dat aantal is evenredig aan je christelijke manier van minnekozen.
Of hoeveel ongelukjes je op de wereld hebt gezet.
Maar hoe kom je aan extra catalogi?
Als eerste bel je aan bij de kinderloze buurman. Wie weet ben je de eerste ouder uit de straat die op dat idee komt.
Maar helaas.
Meneer haalt het in zijn hoofd om een “nee nee”- sticker op zijn brievenbus te hebben geplakt.
Egocentrische koekert.
Dan bel je opa en oma. Misschien hebben zij nog een catalogus.
Neen.
Broer was eerder. Oma hangt nét op.
Verdomme, dat flikte hij vorig jaar ook al. Meteen ontvrienden, op Facebook.
Er zit niets anders op; je zal de stad in moeten. Naar de speelgoedzaak en een catalogus ophalen. Het liefste zonder kroost, want anders kom je sowieso die vermaledijde winkel niet ongeschonden uit. En zo snel mogelijk, want je bent niet de enige ouder met meerdere kinderen.
Zo snel als je kan scheur je richting binnenstad. Je rent richting winkel alsof je naar de drie doldwaze dagen gaat en je hebt voorwaar geluk! Er liggen voldoende catalogi!
Het schiet door je hoofd; zal je er meer meenemen? Voor bijvoorbeeld de moeders op het schoolplein?
Nee.
Je bent malle Pietje niet.
Trots kom je thuis.
Je legt alle bladen naast elkaar op tafel en je legt er alvast balpennen bij. Als de kinderen straks thuis zijn, kunnen ze naar hartenlust omcirkelen wat ze graag zouden willen krijgen van die lieve goede Sint.
En natuurlijk weet je dat je zal moeten gillen dat ze niet alles omcirkelen. Dat je moet gaan vertellen dat ze al jaren niet meer met Lalaloopsy spelen. Dat het onzin is om een pop van 65 euri te vragen. Want Sinterklaas heeft sinaasappelbomen in zijn tuin, geen geldboom. Stelletje hebberige krengen. En nee, een PS4 is veel te duur. En ben verdómme eens tevreden met kleinigheidjes.
Oh, de heerlijke nostalgie, verhuld in de odeur van kruidnootjes.
Nog maar een paar jaar. Dan is het over. Dan ga je over naar het maken van surprises. Ook leuk.
Maar wat zal je die gelovige jaren missen.
Ha Ha. Herkenbaar!
ik vond en vind alleen surprises geen bal an..ik snap daar echt de lol niet van..
Na het verlies van het geloof (voor mij vroeger gevoelsmatig het einde van de Sint, het allerleukste kinderfeest ever) overgestapt op een uitgebreider Kerstfeest met cadeaus.
Veel leuker dan die vermaledijde surprises (-;