Een heftig bericht deze keer:
Geachte dokter Goedhard,
graag wil ik anoniem blijven. Maar ik wil uw advies. Mijn man slaat mij. Soms omdat hij heel boos is, soms zonder enige aanleiding. Het begon met een corrigerende tik, zoals hij dat noemde, maar tegenwoordig is het bijna dagelijks. En hij houdt zich niet meer in. Hij zorgt er wel voor dat hij mijn gezicht nooit raakt. Altijd in mijn buik, op mijn rug of in mijn zij. Plekken die altijd bedekt zijn. Maar mijn ribben zijn zelfs al een keer gekneusd. Ik durf bijna niets meer en ik durf al helemaal niet van hem af te gaan. Hij heeft gedreigd om onze zoon iets aan te doen als ik van hem ga scheiden.
Heeft u advies? Ik ben wanhopig.
Iemand die liever anoniem blijft.
Natuurlijk respecteer ik je verzoek anoniem te blijven. Wat een heftige situatie beschrijf je. We zijn het er beiden wel over eens dat je uit deze situatie moet. Hoe dan ook. Want het zal verder gaan zoals je de geschiedenis beschrijft. Hij zal steeds vaker, steeds harder gaan slaan. Nu zijn je ribben een keer gekneusd, straks zijn ze gebroken. Dit moet stoppen. Voor jouw veiligheid en voor de veiligheid van je zoon.
Maar ik besef mij terdege dat dit makkelijk gezegd is. Doen is een tweede.
Er zijn instanties waar je kan aankloppen. “Blijf van mijn lijf” huis. Bijvoorbeeld. Zij hebben helaas veel vaker met dit bijltje moeten hakken, maar zijn daardoor erg kundig in het begeleiden van dames in jouw situatie.
Je kan ook een afspraak maken bij het GGZ. Ook zij kunnen je verder helpen. Bureau jeugdzorg, want de situatie is bijzonder onveilig voor je kind.
Maar, neem actie.
Je man zal namelijk niet veranderen. Zijn agressieve karakter zal alleen maar meer gevoed moeten worden. Tenzij hij zelf hulp accepteert.
Wacht dat niet af.
Sterkte,
Dokter Goedhard
(Volg mij op Twitter: @DokterGoedhard)
