Een halve week sliep team Elsa bij ons. Twee dames van respectievelijk 3 en 5 jaar oud. De Draken konden er nachten niet van slapen, en allerlei plannen werden van tevoren gesmeed.
Zo moest team Elsa mee naar de Efteling. We zouden naar een dierentuin gaan, naar de heuvels van de Ardennen en -uiteraard- moesten we naar het zwembad.
De realiteit? Ik heb kleurboeken bij de Action gehaald. En een extra set stiften. “Doe maar kleuren he?”
Die boeken hebben ze bekeken, maar eigenlijk hadden ze geen tijd. Boven spelen, dat wilden ze. Team Elsa en Team Draken tegen de demonen van de fantasie. Zij aan zij versloegen ze Dinosaurussen, werden talloze prinsessen bevrijd van stoute tovenaars en van matrassen bouwden ze een peperkoekenhuis.
En terwijl de bovenverdieping meer en meer op een slagveld ging lijken stond ik in de keuken. Ik bakte Turks brood, ik maakte pizza’s, ik kneedde spaghetti, ik zorgde voor zandkoekjes.
Tussendoor poetste ik de woonkamer. Ik hoopte dat het toilet redelijk schoon bleef, ik fungeerde als malle Olaf tijdens een van de tikkertje spelletjes en ik had ook nog eens tijd om ‘s avonds te gamen.
Natuurlijk was ik niet te beroerd om daar uitgebreid verslag over te doen. Vooral op Facebook pronkte ik met foto’s van baksels, grappige uitspraken van de logés en liet ik mijn Facebookvrienden versteld staan van mijn vaderlijke kwaliteiten.
Behalve op donderdag. Toen bleef ik angstvallig stil op Facebook.
Dames kirden alsof ze jaren lang geen man hadden ontvangen. Eigen partners werden gedemoniseerd. En ik ontving talloze complimenten.
Want hoe was het toch mogelijk dat ik dit alles voor elkaar kreeg? Hoe kon ik én vier stuiterballen de baas én onderwijl de meest prachtige baksels uit de oven toveren? En hoe lukte het mij –als man– om dat viertal in toom te houden zonder de controle te verliezen? Waarom kon ik dat wel, en elke andere man niet?
Ik moest het schoorvoetend toegeven; mijn vrouw was gewoon thuis.
Terwijl ik mij terug trok in de keuken zorgde zij voor pleisters. Ik kneedde deeg, zij troostte kinderen met heimwee. Ik bakte brownies, zij stond in de badkamer viltstift van vier verschillende snoetjes af te poetsen.
Direct na mijn bekentenis viel hoongelach mij ten deel. Dames in kwestie lieten onverbloemd weten dat ze het al zo vreemd vonden, zo’n man die zoveel dingen tegelijkertijd kan.
En daarna werd ik genegeerd. Keihard. Alsof ze naast me op de bank zaten en stilzwijgend woest waren omdat ik Resident Evil aan het spelen was terwijl Choccywoccydoodah op TLC bezig was.
Waarom ik op donderdag dan zo angstvallig stil was op Facebook?
Die dag moest mijn vrouw werken. Toen had ik het monstrueuze viertal daadwerkelijk een hele dag onder mijn hoede.
Die dag zat ik van 10 tot half 5 in een indoor speelparadijs, met een goed boek en voldoende cash om kilo’s friet, ijs en suikerwater te kopen. En het snedige viertal kreeg ranja en een gevulde koek.
En die dag heb ik uiteraard niet gekookt.
Ik was kapót.
