Mijn vader was EHBO’er. Daar keek ik tegenop. Op een braderie liet hij mij de pop zien waarop ze het reanimeren oefenden. ‘Probeer het maar,’ moedigde hij me aan. Ik ging op mijn knieën zitten en begon tussen de plastic borsten te porren. Lampjes gaven aan of ik het goed deed of niet. Ik deed het niet goed. De pop ging nog doder dan dat ze al was.
Revanche
Dertig jaar later is het tijd voor revanche: ik volg een cursus EHBO van twaalf weken en nadat ik me een paar keer heb mogen botvieren op Annie de reanimeerpop, is er niks meer aan te merken op mijn pomp- en blaaskunst en krijg ik een diploma. Ik ben volleerd EHBO’er en ik mag worden losgelaten op ongelukkige pechvogels met verstuikte polsjes, bloedblaren, snijwonden en open botbreuken.
Apenpakje
Is dat leuk? Nee, dat is niet leuk. De EHBO’er wordt in ons land gezien als een veredelde pleisterplakker in een dom apenpakje. Wanneer ik langs de kant van een evenement heel hard sta te hopen dat er vooral niks misgaat, sta ik daar eigenlijk voor lul. Mensen lachen me nog net niet niet hardop uit. En als ik zonder uniform toeschiet om te helpen en zeg dat ik EHBO’er ben, weet ik gewoon dat ze me een grote aansteller vinden.
Horken
Als je de gemiddelde EHBO’er ziet, vind ik het ook niet gek. Het zijn meestal rare figuren. Horken die zichzelf ineens belangrijk gaan vinden als jij een snijwondje hebt, die je even gaan vertellen dat je moet gaan zitten, terwijl je liever blijft staan, die je allerlei vragen stellen, terwijl je alleen maar een beetje hoofdpijn hebt, en die aan je gaan zitten terwijl je er helemaal niet op zit te wachten. En wie zoekt er nou vrijwillig problemen op? Wat voor hobby is het om langs de kant van de weg te gaan staan wachten totdat er iemand vol op zijn plaat gaat?
Knuffel
Slechts heel soms is het mooi. Onlangs stond ik bij een BMX-toernooi. Ik had al voor lul gestaan naast iemand met een hersenschudding en ik had al voor lul gestaan naast een meisje met een verstuikte pols. Toen het tijd was om te vertrekken, kwam er een moeder naar ons toe die vroeg of we de knuffel van haar dochter wilden behandelen. Het meisje vond het geweldig dat wij haar beer vol plakten met pleisters om hem vervolgens per brancard af te voeren. Het was voor mij de leukste EHBO-ervaring in tijden en het was ook leuk voor de toeschouwers: konden ze ons eindelijk eens echt hardop uitlachen.
