Zoals bekend hebben wij, van HoeMannenDenken, een stel zussen, die hun gedachten al een tijdje op HoeVrouwenDenken spuien. Maar soms, heel soms, vragen wij ons wel eens iets af, waar toch echt enig vrouweninzicht voor nodig is. En vice versa: vrouwen willen ook wel eens iets weten over het al dan niet functioneren en denken van de man (maar dat geven zij natuurlijk niet graag toe).
Enfin. Onze eigen HMD-mannenbroeder Gabriël (beter bekend als Gafke) en HVD’s eigen Kliefje (Zuster Klivia) bakkeleien wat af. En weet u wat? U mag meegenieten!
Lieve, lieve Gabriël,
Om mee te beginnen: ik heb je hulp niet nodig. Ik kan het allemaal prima alleen af. Dit is uit pure nieuwsgierigheid. Dat je dat even weet, hè?
Ik wilde je vragen wat mannen nu precies bedoelen met “je zeurt”.
Ik heb zomaar een paar relaties gehad en dit stukje man blijft me gewoonweg verbazen. Het went nooit. Jullie onthouden niet veel van wat vrouwen zeggen. Maar als jullie één keer het nieuwste type BMW voorbij hebben zien komen, kunnen jullie moeiteloos ergens in die hersenpan opslaan hoeveel PK het ding heeft en hoe snel hij van 0 naar 100 gaat.
Maar als wij vragen elke maandag even de container buiten te zetten of jullie sokken niet in bolletjes in de wasmand te willen gooien, dan is dat op de schaal van problemen ineens een acht. Dan lukt dat gewoon niet. Het wordt nergens geregistreerd op de één of andere manier.
Ik snap dat stukje selectief opslaan sowieso niet.
En als ik gewoon lief, omdat het gewoon echt superirritant is als ik jullie vieze zweetsokken uit elkaar moet pulken of ‘s morgens vroeg op mijn pumps die container de tuin uit moet trekken, nog een keer extra vraag er alsjeblieft even op te letten, dan krijg ik het antwoord dat ik zeur! Want ik schijn het ‘al wel honderd keer’ gezegd te hebben. “Hou daar GVD nou eens mee op!” is wat ik dan te horen krijg.
“Ik ben niet achterlijk!”
Dat soort teksten.
Hoe kunnen wij vrouwen het zó aanpakken, dat één en ander wél in jullie bovenkamer blijft hangen?
Lees je graag!
Kliefje.
Dag Kliefage!
Je kunt het prima alleen af. Je vraagt het mij uit pure nieuwsgierigheid. Dat schrijf je. En daarna ga je compleet los. Wat wij mannen nu precies bedoelen met “je zeurt”.
Nou. Dat dus. Zeggen dat je de man niet nodig hebt en vervolgens lopen gillen dat we dingen niet doen.
Je. Hebt. Onze. Hulp. Niet. Nodig.
Vráág dan ook niets.
Het is dé doodsteek in elke relatie; de ruzie waarin de vrouw gilt dat ze de man niet nodig heeft.
“Prima,” denkt de man dan, “zoek het dan maar uit.”
En vervolgens bouwt hij een mancave.
Waar de vrouw ziedend over wordt, want de mancave is binnen een week gerealiseerd terwijl de kinderkamer nog steeds met tie wraps aan elkaar hangt.
Maar je hebt het zelf gezegd: Je hebt onze hulp niet nodig. Pak zelf een hamer.
En maar gillen dat we een selectief geheugen hebben. Dat we dingen niet zien of oppakken. Dat we niet opruimen en alléén maar oog hebben voor dingen die louter de man interesseren.
Weet je wat? Je zeurt.
Overigens, die borsten van jou, zijn die echt?
Kusje,
Gafke
Gab, je bent een held.
Ik heb er ook zo één die regelmatig zegt dat ze het ook allemaal alleen kan want “ze heeft het toen ze alleen was ook allemaal geregeld”.
Vrouwen lijken maar niet te snappen dat onze hersenen gewoon anders werken. In principe gericht op effectiviteit, niet op socialisering en het onthouden welk kleurtje iemands haar is of hoe het kapsel zit. En als je dan uitlegt dat dat heel simpel allemaal naar de tijd te herleiden is dat we nog in grotten woonden, dat glashard ontkennen “want we wonen niet meer in grotten”. Alsof wij dat niet weten. Maar wij weten wel dat de natuurlijke aanleg sterker is dan reageren op elke vage duiding die misschien wel eens een aktie zou kunnen vereisen, eventueel, op een hun geschikt moment, niet nu maar eventueel later of toch nu……
Shit, ik tik weer teveel.