de verjaardagskalender

06-11-2016 door Gabriël van Eekelen

Op het toilet hangt de verjaardagskalender. Elke dag weer kijk ik wie er deze maand jarig is.
Het valt mij op dat een verjaardagskalender een bijna levend organisme is.

Op onze kalender staan namen van vergeten kinderen. Kinderen die uit ouders zijn gekomen waarmee we geen contact meer hebben. Uit het oog verloren, andere hobby’s gekregen. Andere baan.
Soms moet ik zelfs nadenken welk gezicht er bij een naam hoort.

Maar we zijn ook een paar namen vergeten te noteren. Kind nummer zoveel van vage kennis. Wel ooit een kaartje gekregen, maar door de drukte vergeten om het op de verjaardagskalender te zetten. En hoe oud wordt dat gedrocht ook alweer?

Achter sommige namen prijkt een kruis. Symbool voor de vergankelijkheid. Mijn vrouw schrijft er een jaartal achter, zodat we weten hoe lang iemand al overleden is. Opdat we nooit vergeten.
Maar dat doen we wel.

Ik zal nooit meer het beeld vergeten.
Mijn vrouw was jarig. 31 Oktober. Haar oma was op bezoek. En precies op het moment dat we haar uitzwaaiden ging mijn telefoon. Mijn broer belde.
Terwijl ik de oma van mijn vrouw in de auto zag stappen vertelde mijn broer dat mijn eigen oma zojuist was overleden. Zomaar. Propje in haar hoofd en al dood voordat ze de grond raakte. Precies zoals ze altijd al gehoopt had.

Oma van Eekelen

Het beeld vergeet ik nooit meer. Want dat is een prachtig beeld: leven, dood en taart. Gevangen in een herinnering.

Op de verjaardagskalender staat achter de naam van mijn oma een kruis. Maar oma was op 25 april jarig. In april besef ik mij weer dat mijn oma al zoveel jaar geleden is overleden. En elk jaar, op 31 oktober, vier ik de verjaardag van mijn vrouw. En zwaai ik even naar boven. Want ik zal nooit vergeten dat oma juist op die dag overleed.
Ook al staat er achter die datum geen kruis.

En dat hoop ik nog jaren zo te houden.