Tijdgebrek. Mijn steeds terugkerende kwelgeest. De reden waarom bloggen soms naar de achtergrond verdwijnt. Wanneer ik na een lange werkdag eindelijk naar bed kan, dan spookt er nog van alles door mijn hoofd. Insomnia ligt op de loer en ik zoek naarstig naar een brainkiller. Social media is dat zeker niet, dat stimuleert alleen maar om door te gaan.
Voyeurisme
Sinds kort heb ik echter de perfecte brainkiller. Een app (android) die je toegang geeft tot een behoorlijke verzameling beveiligingscamera’s die niet afgeschermd zijn. À la carte kies je je inkijk in andermans wereld. In ieder mens schuilt wel een voyeur tenslotte. Na talloze nachten op de gekste plekken naar binnen gekeken te hebben, heb ik een voorkeur ontwikkeld voor twee locaties.
Het grote niks in Mexico
Een portiersloge van een of andere publieke instelling in Guadalajara, Mexico, waar een man van een jaar of 60 elke dag op een plastic tuinstoeltje zit. Wachtend op mensen die aan zijn loketje komen vragen om informatie. Urenlang zit ik te kijken naar het grote niks. De routine. Elk uur vreet hij 3 pinda’s uit een zakje. Om het kwartier lees hij dezelfde pagina van de krant. Vanuit de hoek van het beeld komen benen aangelopen. Hij staat er elke keer voor op. De benen lopen door terwijl hij groet. Meestal kijkt hij de benen na door het zijraam.
Tot nu toe heeft hij slechts éénmaal bezoek gehad. Van een oudere dame, die hem een stoelmassage gaf. Dan denk je, compleet in trance door zoveel niks, NU gebeurt het. Ze gaan elkaar pakken tegen de kast ofzo. Niks ervan. Hij biedt haar zijn pinda’s aan en samen kluiven ze een zak noten weg.
Het is brain soothing. Ik word er kalm van. Van zoveel saaiheid krijg ik slaap. Maar niet altijd. Soms staan er ongure types aan zijn loketje. Aan de lichaamstaal van de portier zie ik dat hij angst heeft. De app biedt de mogelijkheid om screenshots te maken.. ik ros koortsachtig op de cameraknop. Stel dat ze hem doodmeppen.. dan stuur ik mooi die screenshots als bewijsmateriaal naar de politie aldaar. De nacht doet rare dingen met een voyeur.
Kirov. Fastfood from Russia with love
De grote favoriet inmiddels is een obscuur fastfood restaurant in Kirov, Rusland. Een heerlijke, troosteloze toestand. Drie camera’s geven een compleet overzicht van beide kanten van de verkoopbalie en een inkijkje in de keuken. Het personeel ziet zo wit als dracula. Jonge mannen en vrouwen, zonder kapper. De liefdeloosheid waarmee het eten overhandigd wordt aan zwalkende klanten is zeer bevredigend.
Het mooiste is het moment waarop de toko sluit en er schoongemaakt moet worden. Met ingehouden woede spuit een jonge Rus een hele fles Glassex leeg op een contactgrill. Daarna rost hij met een staalborstel de bakplaten schoon alsof hij het bloed van een T34 moet schrapen. Een bedieningsdame kijkt vier keer om zich heen en tuit haar lippen terwijl ze de tap van de frisdrankdispenser met haar mond omsluit. Ze drukt tegen de lepel van de automaat en haar wangen bollen van de Cola. In een grote sproei partij laat ze de tuit los en ze kokhalst, terwijl er een lange bruine slijmdraad van haar kin naar de grond loopt.
Het is de hel daar in Kirov. Nog nooit een fatsoenlijke klant gezien. Het personeel gaat bikkelhard met elkaar om en doet zijn best om niks en alles naar de kloten te helpen.
En ik.. ik lig in mijn bedje en geniet van gratis drama. Het maakt mijn hoofd leeg. Maar ooit, ooit eet ik een hamburger in Kirov en lever ik een familiezaak Aldi pinda’s af in Guadalajara. Mits die grijze duif niet doodgemept is natuurlijk.
*geschreven in bed om 23.30 uur, in de notitieblok app van een Samsung S6*
