Vorige aflevering teruglezen? -> hier!
De Quotavrouw
“Papa, wanneer komt er eigenlijk een keer een vrouw in onze commune?”
Simone komt met een vies gezicht de gang in gestommeld.
“Lieffie, we hebben toch al een vrouw? JIJ bent onze quota-vrouw!”
“Ik ben geen vrouw, ik ben een meisje. Ik kan geen vrouwendingen.”
Daar heeft ze een punt.
“En wat is eigenlijk een quota-vrouw?”
Hm. Hoe leg je dát nu uit aan een kind van nog geen tien?
“Nou, dat is een soort opgelegde maatregel: vrouwen moeten tegenwoordig overal in min of meer verantwoorde mate aanwezig zijn. Een bedrijf met alleen maar mannen in het management moet dan bijvoorbeeld ook een paar vrouwen aan de top neerzetten, omdat het er anders uitziet alsof ze vrouwen in hogere posities discrimineren, alleen maar mannen onderling willen en vriendjespolitiek bedrijven.”
Ze kijkt me hogelijk verbaasd aan. “Oké, dat met die vriendjespolitiek snap ik nog wel. Dat doen de jongens in de klas ook: met gym kiezen ze alleen elkaar in het team, want meisjes kunnen niet trefballen. Maar… dan heb je in zo’n bedrijf dus een vrouw als baas omdat ze een vrouw is, en niet omdat ze gewoon goed is?”
Hm. Foute uitleg.
“Nou, nee, die vrouw is meestal best heel goed in wat ze doet; vrouwen zijn net zo goed als mannen. Soms zelfs beter. [Even een paar politiek correcte zaken ertussen werpen.] Maar ze worden dan gewoon niet aangenomen omdat ze vrouw zijn. Men noemt dat ook wel een ‘glazen plafond’: die vrouwen zijn goed in wat ze doen, maken carrière. Dan stoten ze hun kop tegen een soort van onzichtbaar iets [‘de man’ genaamd, maar dat zeg ik niet] en komen niet meer verder of hogerop. En dat willen ze dus voorkomen door een bepaald vrouwenaantal op te leggen.”
“Wie is nou weer ‘ze’?”
Typisch mijn dochter: de analyste en eeuwige vragenstelster.
“De regering, de wettenmakers, en natuurlijk de vrouwen zelf.”
[Het woord ‘feministen’ laat ik nu ook maar even achterwege.]
“En de mannen niet?”
Daar zijn we bij het punt aanbeland, waar mannen meestal een beetje met hun voeten gaan schuifelen. Want hoe denkt ‘de man’ werkelijk over ‘de vrouw’, als hij heel eerlijk is?
Vooroordelen te over: vrouwen zijn gewoon moeilijke wezens, bemoeien zich overal mee, willen de boel naar hun hand zetten, kunnen niet hard optreden als dat nodig is, worden ziek, zwanger of ongesteld als er echt eens iets moet gebeuren, zijn emotioneel, labiel en irrationeel, kunnen niet delegeren of meer dan een huishouden managen, zorgen voor onbalans in de roedel, neuken zich omhoog als ‘t moet (en kan). Enzovoorts.
Kijk mij er niet op aan: dat zijn de vooroordelen die ook ik schrikbarend vaak soms hoor, bijvoorbeeld in mijn eigen werkomgeving. Die bestaat ook voor minstens 90% uit mannen, want technisch. De vrouwen zijn bij ons de dienstbaren: secretaresses, (project)assistentes, stagiaires, schoonmaaksters, kantinedames. Hogerop is – inderdaad, nu je het zegt – alles man.
Dus wat antwoord ik Simone?
“Nee… mannen niet…”
Ik schaam me er bijna voor dat ik een man in een hogere (nou ja, middelhoge) positie ben.
“Stomme mannen,” concludeert ze.
Even onder ons: Ik zou best een vrouwelijke chef willen hebben. Lijkt me veel aangenamer bij functioneringsgesprekken of problemen: vrouwen kunnen zich beter inleven, problemen goed aanvoelen en beter analyseren, maar dat is mijn persoonlijke mening. Of ook meteen een vooroordeel?
Veel mannen blijken nog steeds anders te denken. Zo ook die hier in huis, in onze eigen commune: geen vrouwen, die zorgen alleen maar voor ellende. Want: mannen.
Ik zie het dus nog niet gebeuren. Een volwassen vrouw zou een extreem verstorende werking hebben in onze prille woongemeenschap, waar zelfs één man (Aiko) een waar trauma heeft van vrouwelijke machtsuitoefening op seksueel vlak. Maar daar weet Simone gelukkig niets van.
Ik laat het er maar bij.
“Ja. Stomme mannen. Maar, Simoontje van me, jij als enig meisje hier, mag alle stomme mannen in dit huis managen. Dat kun jij vast heel goed, als bijna-vrouw met hoge commandokwaliteiten en een heldere, analytische kijk op zaken. Kijk maar eens naar Smurfin: die heeft een heel dorp met allemaal smurfenmannen onder de duim. Werkt prima. De smurfen doen alles voor haar omdat ze de enige vrouw is, de ware chef. De quota-vrouw zeg maar.”
“Ha! Ja! IK ben de chef! De smurfin van de rooie losers!” joelt ze, terwijl ze naar de woonkamer huppelt. Dan steekt ze nog even haar hoofd om de deur.
“Oh pap, de WC is hartstikke smerig! Maak jij ‘m effe schoon? Nu? Meteen?”
Ik wist het.
Deel 2 – Puur Communisme
Deel 3 – Ex is in
Deel 4 – Adult Content
Deel 5 – Driewerf Present!
Deel 6 – Bordeaux? Nu echt!
