Zoals bekend hebben wij, van HoeMannenDenken, een stel zussen, die hun gedachten al een tijdje op HoeVrouwenDenken spuien. Maar soms, heel soms, vragen wij ons wel eens iets af, waar toch echt enig vrouweninzicht voor nodig is. En vice versa: vrouwen willen ook wel eens iets weten over het al dan niet functioneren en denken van de man (maar dat geven zij natuurlijk niet graag toe).
Enfin. Onze eigen HMD-mannenbroeder Gabriël (beter bekend als Gafke) en HVD’s eigen Kliefje (Zuster Klivia) bakkeleien wat af. En weet u wat? U mag meegenieten!
Klief!
Mijn eigen vrouw doet dit natuurlijk nóóit, ik vraag je dit puur en alleen voor een vriend van mij:
Vrouwen hebben tijd voor zichzelf nodig. Ruimte. Kop leeg.
Tenminste, dat is vaak de motivatie om de stad in te gaan. Plus het feit dat het uitverkoop is, dat het zesde paar schoenen niet meer lekker zit, dat misschien die ene leuke broek nog in het rek hangt en dat ze op de markt een verse stroopwafel kan kopen. Of een broodje kroket.
Maar, de werkelijke reden om naar de stad te gaan is uiteraard het even niet bezig zijn met het dagdagelijkse leven: “Laat me maar even”.
Vooropgesteld: mannen vinden dit meer dan prima. Die vriend van mij vindt dat dus ook meer dan prima. Want als de vrouw van huis is, gaat de PS4 aan, komt de knoflookworst de kelder uitgewandeld en mogen we ongegeneerd boeren en scheten laten. Néém vooral je tijd, vrouw.
Maar waarom ontvangt de man vervolgens binnen een half uur foto’s van verschillende soorten schoenen met daaronder de vraag: “Wat vind jij ervan?” Of: “Deze zijn bijna 100 euro. Dat is te duur om aan mezelf uit te geven. Toch?”
En dat, als de man niet binnen anderhalve minuut antwoordt, de vrouw wel even belt om naar zijn mening te vragen.
En dat de man dan antwoordt: “Laat me maar even.”
En ophangt.
Met als resultaat dat zij de rest van het weekend de man negeert en doodzwijgt.
Wat is dat toch? Tijd voor jezelf opeisen en dan vervolgens de helft van die tijd bezig zijn met twijfelen over je aanschaf én de goedkeuring vragen van je partner. Die thuis lekker tijd voor zichzelf probeert te nemen.
Vrouwen vinden graag dat ze hartstikke onafhankelijk zijn, maar volgens mij logen de dames van Destiny’s Child toen ze “Independent Women” tot ongekende hoogtes zongen.
Want hoe onafhankelijk is die vrouw nu werkelijk?
Ik, of nee, mijn vriend, wacht met spanning je antwoord af.
Ongemakkelijke knuffel,
Gafke
Lieve Gafke (en vriend van),
Om mee te beginnen. Destiny’s Child loog. Glashard.
Maar hé: ben je echt verbaasd?
Ik was zelf in ieder geval wél nogal verbaasd. ‘Omdat hun zesde paar schoenen niet meer lekker zit’, schreef je. Een lachertje! Zes? Moewhahaha! Ik heb er ruim zes-tig. En sommige heb ik zelfs nog nooit aangehad. Die vrouw van jouw vriend is een spaarzaam schatje. Hij mag zijn handen dichtknijpen met zo’n juweel.
Ik snap niet dat je vriend zo loopt te zeiken, hoor. Ik bedoel: het is toch logisch dat ze hem wil betrekken in haar aankopen? Want leer mij PVD mannen kennen. Overal kritiek op. Zogenaamd gunnen jullie ons alles. Maar als puntje bij paaltje komt… Was dat tweeënzestigste paar schoenen nou écht nodig, (k)liefje? Nóg een lippenstift? (Alsof fuchsia hetzelfde is als zuurstokroze? Duh.) Wat is er mis met de winterjas die je vorig jaar hebt gekocht? (Eh? Alles! Heb je die ritsen gezien?)
En wat ook meespeelt, in het versturen van die appjes: vrouwen voelen zich altijd en eeuwig schuldig. We worden er zelf gek van. Zeggen we dat we geen zin hebben om te koken en halen we wat bij de vetbar, dan zijn we slechte moeders en echtgenotes en bezorgen we ons gezin scheurbuik en overgewicht. Slaan we een keertje over wat betreft de zondagmorgenwip vanwege gewoon even totaal geen zin, dan voelen we ons de hele dag frigide. Dweilen we een keer niet ons huis, dan negeren we wel heel stoer die mop, maar walgen we vervolgens van de vloer, want het lijkt wel een huishouden van Jan Steen.
In het geval van de vrouw van jouw vriend [*knipoog*] is het dus simpel. Ze wil per se tijd voor zichzelf. Maar ze voelt zich aan de andere kant schuldig dat ze zomaar tijd “neemt”. Want de wc moet nog schoon, het bed verschoond en de kattenbak stinkt. En ze voelt zich rot tegenover haar man, die ze alleen gelaten heeft. Want misschien hadden ze gezellig iets samen kunnen doen. Dus appt ze steeds, om hem niet het gevoel te geven dat ze hem niet meer wil. Want: onafhankelijk my ass. We voelen ons zo verbonden als wat. Altijd. Overal.
En misschien, heel misschien, bedacht ik me ineens, is ze gewoon wel aan het checken. Of die lapzwans van een vriend van jou wel echt met zijn PlayStation op de bank ligt. En niet gewoon stiekem zijn knoflookworst in de buurvrouw aan het hangen is.
Hoop je van dienst te zijn geweest?
Hartelijke groet, uiteraard ook aan je vriend!
Klief
