Lezen wat hieraan vooraf ging? -> hier!
Decemberblues
Guido stormt door de tuindeur de woonkamer binnen.
“Ik bivakkeer hier vannacht! Het is zo fokken koud in ‘t tuinhuis. Mijn kachel trekt het niet meer.” En dat was het dan. Geen verdere discussie mogelijk.
Guido gooit zijn beddengoed op de bank en drapeert zichzelf erbovenop.
“Oh, zo lekker warm hier…”
Alle mannen zijn dus vanaf nu in het huis. Mijn huis. In den beginne leek ‘t me geweldig, zo’n leefgemeenschap van goede vrienden. Geen eenzame avonden meer, altijd aanspraak als je zin hebt om even tegen iemand te lullen, niet meer altijd hoeven koken, een hoop leven in de brouwerij. En huurinkomsten. Die ook.
Maar op dit moment ben ik het allemaal helemaal zat. Natuurlijk houden we rekening met ieders behoefte aan privacy; de heren zijn meestal in hun eigen ‘woonruimte’ als ze thuis zijn. Maar we hebben maar één open keuken en één woonkamer. De woonkamer waar Guido nu dus op de bank slaapt woont. En Guido gaat over het algemeen onnatuurlijk vroeg slapen.
Gelukkig heb ik mijn studeer- alias werkkamer nog. En de kinderen vinden de aanwezigheid van de communegenoten nog steeds ‘fijnkeileuksuper’. Gelukkig maar. Simone is zelfs trots op haar ‘grote grote-mannen-gezin’. Maar ik wil eigenlijk gewoon weer eens een week alleen met mijn eigen kroost, zonder verdere mannelijke toevoegingen en inmengingen.
Dat zeg ik natuurlijk niet; ik kijk wel uit. Hans is al depressief genoeg tijdens de decembermaand, die hoef ik niet ook nog eens de deur uit te kijken. Aiko is nog steeds ‘doodziek’ (als in: snotterig) en chagrijnig, maar hij kookt gelukkig wel regelmatig. En lekker ook.
Ik ben benieuwd hoe pasja Guido zich gaat gedragen, nu hij hier in de woonkamer huist.
Nee, ik ga het niet afwachten. Ik heb een vakantie geboekt. Ik vier met de kinderen Oud & Nieuw in het Zwarte Woud, in Feldberg. Er ligt nog geen spatje sneeuw (o ja toch, een paar spatjes, zie ik op de webcam), maar dat kan me geen ruk schelen. Weg is weg, en ik kan toch niet skiën. En een rotje in de Schwarzwälder Kirschtorte geeft vast ook een mooi effect.
Ik neem bij deze wegens de decemberblues ook alvast even voor-vakantie. Er moet nodig orde op zaken gesteld worden in de commune. Nieuwe afspraken, meer privacy en rust voor míj, in míjn huis. En vooral: schrijfvakantie. Ik tik nog het nodigste neer voor mijn werk; blogs over het doorgaande leven in Huize Enkeling volgen in januari wel weer.
Nog negen dagen en dan ben ik pleite. Met de kinderen.
Quality time noemen ze dat.
Hopelijk hebben ze daar geen wifi.
Vorige afleveringen van ‘De commune v.d.b.L.’ lezen?
Deel 1 – De Boot op, de Boot in
Deel 2 – Puur Communisme
Deel 3 – Ex is in
Deel 4 – Adult Content
Deel 5 – Driewerf Present!
Deel 6 – Bordeaux? Nu echt!
Deel 7 – De Ommanteling
Deel 8 – De Quotavrouw
Deel 9 – Trek jezelf
Deel 10 – Bloemen? Why Not! (over schoenvullerij)
Deel 11 – De dood- en doodzieke man