Ik schreef een gastblog voor Hoe Gehandicapten Denken, ons kreupele broertje, maar het blijkt nog best moeilijk te zijn om voor die doelgroep een blog te tikken.
Marcel, hoofdredacteur van Hoe Gehandicapten Denken, verweet mij -na het lezen van de tekst- een bevooroordeelde klootzak te zijn. Hij plaatste de gastblog niet. Terwijl ik toch best heel erg meelevend schreef. Dacht ik.
Ik heb de blog laten lezen aan een aantal gehandicapte mensen die ik ken. Via via lieten ze mij weten niets meer met mij te maken te willen hebben.
Begrijpen jullie dat nu?
Ik plaats de blog hieronder, zodat jullie zelf kunnen oordelen. Ik hoor graag wat er mis aan is:
Hallo, minder bedeelden onder ons!
Ik lees sinds kort de blogs op deze site en ik moet zeggen, ik voel jullie hoor!
Niet dat ik nu echt een handicap heb, niets zichtbaar in ieder geval, maar ik bén me een brekebeentje! Breek mij de bek niet open, zou je kunnen zeggen.
(overigens, ik heb de hele tijd de neiging om alles in CAPSLOCK te tikken, maar jullie zijn doof natuurlijk, niet blind. Tenzij je daadwerkelijk blind bent, dan heb ik niets geschreeuwd. Maar het internet in braille is volgens mij niet heel populair. Dus deze blogs zullen jullie blinden niet lezen.
Nou vooruit, voor de slechtzienden onder ons: HALLO, MEDEMENS!)
Maar goed, genoeg over jullie. Laten we het eens over mij hebben. Want ik ben, zoals gezegd, een brekebeentje.
Zo had ik laatst mijn vinger tussen de deur. Dat deed pijn joh. Kon ik zeker een minuut of vijf mijn zak chips niet open krijgen. Gewoon omdat ik geen gevoel meer in mijn vingers had. Zó erg!
En laatst was ik in slaap gevallen op de bank. Toen ik wakker werd deed mijn rug pijn en liep ik krom.
En wat te denken van die ene keer dat mijn been sliep? Ik leek wel een zombie uit The Walking Dead, zo gek liep ik.
Of toen ik zo dronken was dat ik niet meer goed kon praten, en mijn vrouw mij zelfs ging voeren in de hoop dat ik nuchter zou worden.
Ik kan mij, kortom, dus erg goed identificeren met jullie gehandicapten. Ik loop raar, ik praat gek en ik ben weleens gevoelloos.
Maar, ik ga niet bij de pakken neer zitten.
Daarom heb ik de stoute orthopedische schoenen aangetrokken en heb ik Tim, van “Je zal het maar hebben” een mail gestuurd. Want ik ben natuurlijk hét onderwerp waar ze al jaren op hebben zitten wachten.
Zijn antwoord was even kort als onbegrijpelijk:
“We hebben een broertje dood aan narcistische hypochonders.”
Wisten júllie dat Tim een overleden broertje heeft? Erg he?
En jullie maar zeiken!
Tim is pas écht zielig.
Marcel, de hoofdredacteur van Hoe Gehandicapten Denken, heeft mij, na uitgebreide bemiddeling van eindredacteur Luuk K., gestimuleerd om middels een andere insteek alsnog een gastblog te tikken. Het resultaat van mijn queeste lees je hier.
Gabriël, Gabriël toch. Een naam gelijk die van een gevallen engel. En dat blijkt. Welk een leedvermaak jegens een kleine groep mensen.
Maar even serieus. op deze manier een alledaags, niet voor iedereen zichtbaar probleem aankaarten, het getuigt van lef, een heerlijke dosis humor en een behoorlijke open mind.
Want meestal wordt iemand met een beperking gezien als niet helemaal goed of als minder. Wij maken het dagelijks mee.
Of men is bang iemand te kwetsen, waardoor de gehandicapte medemens gezien wordt als een excuus-kneus.
Maar als je meer in het “wereldje” geraakt, zijn het eigenlijk gewoon doodnormale mensen zoals ieder ander. Met dromen, wensen, gevoelens en ook humor.
Zie een beperking bij jezelf of bij een ander iet als een beperking. Zie het als een uitdaging. Want dat is het leven: Een uitdaging. Voor iedereen. That’s what can keep you alive!
Dank Gabriël en tot schrijfs maar weer!
Was getekend,
Die klootzak van Hoe gehandicapten Denken …
Het heeft in ieder geval weer wat stof doen opwaaien. En ik heb op bovenstaand blogje, naast veel positieve, best wel wat negatieve reacties gehad.
Ach.
Geen relativeringsvermogen of geen gevoel voor humor, dat is pas een echte handicap.
Volgend jaar gaan we maar weer eens verder bomen over een nauwere samenwerking. Marcel!