Okee, deze wordt lastig. Op TV komt een schrijnend filmpje voorbij met als hashtag ‘standbyalleppo’. De Syrische stad is een hedendaags synoniem voor de hel en is vakkundig en veelvuldig in puin gebombardeerd. De beelden van het spotje snijden recht door je hart: ruïnes, dode peuters, verdrietige kinderen en meer op de vlucht geslagen ellende. Grote vent die dit zonder te slikken kan kijken.
De wanhoop en miserabiliteit spatten er in scherpe brokstukken vanaf. Aleppo is gesloopt door rebellen, door de Syrische regering en door hun Russische matties. Daarnaast klappen ook de Amerikanen, een verzameling Europese landen en de Arabische Emiraten hun bommen stuk op het Syrische land, met als drogreden het vernietigen van IS. Echt opschieten wil dat overigens niet.
We zien Aleppo, maar Syrië barst van de Aleppo’s. De burgeroorlog heeft het land bruut kapot gesmasht. Miljoenen mensen zijn gevlucht, waarvan het gros naar Turkije en een aanzienlijk deel naar West-Europa: bijna 900.000 in het afgelopen jaar.
Het filmpje hakt flink in op het sentiment. Zeker in deze periode. Het is bijna kerst, de Syrische winter is extra bruut als je geen huis meer hebt en we hebben hier in het Westen meer dan genoeg om te delen en om anderen te helpen.
Toch kleeft er een heel zuur brokje in de keel. Ik voel me voor het grootste gedeelte niet betrokken bij een onbekend land waar de eigen inwoners en fanatiekelingen van buitenaf, met welke reden ook, er een complete puinzooi van hebben gemaakt. Ik vind het dooderg voor de mensen, maar inspelen op barmhartigheid en vrijgevigheid via dergelijke spotjes vind ik in dit geval tamelijk scheef. Klop aan bij degene die de boel sloopten, denk ik dan. Bij Assad, bij Poetin, in Washington desnoods. Presenteer de eigenaar van de vloot bommenwerpers die je huizenblok platgooide de rekening, douw daar een #standbyaleppo spot op de buis en klop daar met een miljoen vluchtelingen aan de deur. Dat is dus deels hier, maar ook heel erg elders. Rusland, toch een van de hoofdverantwoordelijken als het op het stoken van de ellende aankomt, doet werkelijk geen ene moer als het aankomt op het helpen van 11 miljoen (!) Syrische vluchtelingen.
En dan ben ik ook nog eens piswoest over het feit dat er hier, in de brede regio waar opvang plaatsvindt, aanslagen worden gepleegd door de mensen uit dergelijke conflictgebieden, wiens blinde woede gevoed wordt door religie en een ideologie van haat en ongelijkheid. Er woedt niet alleen een oorlog in Syrië, er woedt er hierdoor ook een in mijn hoofd waar ik me vaak geen raad mee weet.
Ik ben het met je eens. Aan de éne kant is het vreselijk. Er is geen stad of dorp meer te bekennen in die woestenij. Er zijn geen huizen om naartoe terug te keren. De inwoners kunnen niet anders dan hun heil elders zoeken. En tegelijk is het een ver-van-mijn-bed verhaal. Dagelijks worden we ermee geconfronteerd en de beelden zijn schrijnend, hoewel ze me niet echt weten te raken. Zoals je zelf al schrijft: waarom steken de partijen die hier verantwoordelijk voor zijn de hand niet in eigen boezem en portemonnee? Waarom vangen zij zelf de vluchtelingen niet op? Ik heb er ook geen antwoord op, helaas. Behalve dat we misschien elke vorm van geloof maar moeten verbannen. Want daar lijkt het toch steeds te ontstaan: killing in the name of…