Self made Heleen

30-12-2016 door Jan Weeber

Bron: WikiMedia

Het moet even tot me doordringen, wat daar nu eigenlijk gebeurt op mijn beeldscherm. Wat ik zie, is een bekende schrijfster voor een grote schare biedlustigen in een zaal van een veilingbureau. Het werk van deze mevrouw is tentoongesteld geweest en wordt nu per opbod verkocht.

Blijkbaar is het de moeite waard, geen stoel in het zaaltje blijft onbezet. De mevrouw in kwestie moet dat met veel genoegen hebben aanschouwd. Tevens hoeft ze het woord niet aan de veilingmeester over te laten, ze mag de waar zelf aanprijzen.

Daar staat ze dan, met de foto van een poes in de hand, een mondelinge toelichting te geven. Een flamoes van één bij één meter, het zicht erop is niet te vermijden. Je ziet nog net hoe haar slanke vingers op zoek zijn naar dat ene plekje dat vrouwen dikwijls zoveel genot verschaft.

Verder kan een ieder duidelijk waarnemen hoe de eigenares van het voortplantingsorgaan dikwijls de tondeuse ter hand heeft genomen, hetgeen een gedetailleerd (in)zicht biedt op de symmetrie van haar intieme zone. En mevrouw trots. Het is haar eigendom dat ze den volke toont.

Van de verbazing bekomen bedenk ik mij, als koper Freek in de zaal te verkeren, de flappen van honderd in mijn broekzak, omdat ik zo verrukt (excusez le mot) van dit kunstwerk ben, dat ik over zou willen gaan tot aanschaf van dit stukje kunst, als ware het een Van Gogh of Rembrandt.

Want natuurlijk; een Heleen Van Royen aan de muur, dat zal het goed doen. Kijk toch eens die belijning, die gepassioneerde emotie en zinderende bezieling, het feit dat iemand haar ziel en vooral haar zaligheid zo bloot durft te geven.

Freek komt thuis van de veiling. Vrouwlief is dat wel gewend. Dat doet hij wel vaker. Geregeld komt hij aanzetten met een leuke vaas, een sieraad en een enkel keertje met een schilderij. Soms wat aan de prijs, een andere keer betreft het een meevallertje. „Heb je wat leuks gekocht?“, roept ze nieuwsgierig vanuit de keuken. „Jazeker“, hoort ze terug, „een werk van Heleen Van Royen!“ Ze schrikt, kijkt om het hoekje van de keukenmuur midden in een… een… Haar mond zakt open. Maar gaat ook weer dicht. Ze kent hem, nu even geen kritiek die verkeerd gaat vallen. Laat hem maar even.

Erik-Jan en Sophie-Annemarie komen zojuist van school. Ze kwakken hun schoenen in de hoek van de keuken en willen net de trap op rennen om op hun slaapkamers te gaan spelen. „Hoi pap en m…. huhhh? Wat is dat? Getverrrrrr“. Verbazing en afschuw klinkt door in hun stemmen bij deze uitroep. Vorige week hadden ze juist naar naar een uitzending van dokter Corrie op school gekeken. Die ging over ongesteld worden. De twee kinderen hadden in de klas gegniffeld van ongemak en nu hangt daar thuis, aan hun muur, een… een…

„Zo jongens, hoe maken jullie het?“ Bij de voordeur wordt er hartelijk geknuffeld. Opa en oma zijn op bezoek. Straks is er koffie, thee en sinas. Lekkere koek erbij, dat wordt een gezellig dagje. „Dan kunnen we straks je nieuwe aanwinst ook eens bewonderen, ik had er al iets over gehoord“, praat opa verder als het vrolijke gezelschap in de gang zich schuifelend naar de huiskamer begeeft.

Als hij daar de deur van open zwaait wordt hij aangekeken door een… een… „Zeg oma, is dat die bloem, waar jij het over had?“ Opa ligt krom van het lachen en vervolgt; „ha ha ha wie hangt er nou zoiets aan de muur, jongen jij bent ook niet goed snik, want vindt je lieve vrouwtje ervan?“ Die staat samen met de kinderen te blozen als de ondergaande rode zon.

„Knispert goed hè?“, vraagt Freek aan zijn lief. Sonja knikt bevestigend. Ze heeft het meteen een belachelijke aankoop gevonden, maar dat niet gezegd. Dan krijg je enkel maar discussies. Het valt haar mee, de doos van Heleen heeft korter gehangen dan ze vooraf had ingeschat. Terwijl de vlammen aan de lippen likken, antwoordt ze: „zeker, dat is nog eens een hete kut!“ Ze beent naar de achterdeur. Freek kijkt haar na. „Wat is dat nou voor een taal“, denkt hij. Wijselijk houdt hij zijn mond.

Self Made heet het boek en de tentoonstelling. En Heleen Van Royen kondigt aan nog een stapje verder te gaan. “Dat kan toch niet, na de veelbesproken tamponfoto”, bedenk ik me. Maar mevrouw is bezig met een nieuw boek, waarin ze uitgebreid haar seksleven gaat beschrijven. “Want”, zo zegt ze, ,,iemand moet het doen”. Ik zucht met de afstandsbediening van de televisie in de hand.