Zoals bekend hebben wij, van HoeMannenDenken, een stel zussen, die hun gedachten al een tijdje op HoeVrouwenDenken spuien. Maar soms, heel soms, vragen wij ons wel eens iets af, waar toch echt enig vrouweninzicht voor nodig is. En vice versa: vrouwen willen ook wel eens iets weten over het al dan niet functioneren en denken van de man (maar dat geven zij natuurlijk niet graag toe).
Enfin. Onze eigen HMD-mannenbroeder Gabriël (beter bekend als Gafke) en HVD’s eigen Kliefje (Zuster Klivia) bakkeleien wat af. En weet u wat? U mag meegenieten!
Klief!
Ik had laatst een klant aan de telefoon. Een dame. Prachtige, licht hese stem. Zo’n stem die mij doet fantaseren over het uiterlijk dat erbij hoort. De dame was erg vriendelijk. Ik ook. Ze wilde wat bestellen en ze had informatie nodig. Geen probleem. Ik kreeg er een fijne order uit. Een dag later werd het bij haar bezorgd. Tot zover niets aan de hand.
En toen belde ze weer. Woest. Alles wat er aan haar opdracht fout kon gaan, was daadwerkelijk gebeurd. Ik had haar opdracht volledig verneukt. Ik was een zeer onprofessionele medewerker en ze verweet mij dat ik de hersencapaciteit van een koala had. In eerste instantie heb ik haar vriendelijk te woord gestaan. Ik heb haar gezegd dat ik het zou uitzoeken en dat ik snel weer contact met haar zou opnemen. Ik heb haar ook gemeld dat ik niet op deze manier aangesproken wilde worden. Maar dat had ik aan mezelf te danken, vond ze. En toen hing ze op.
Ik heb een en ander uitgezocht en ik kwam tot de conclusie dat ik alles goed uitgevoerd had, maar dat zíj niet de correcte informatie had verschaft. Dat maakte mij fier. En, omdat ik nog steeds geïnteresseerd was in haar uiterlijk (vast en zeker zo’n lief bambi-hoofd) heb ik haar niet gebeld. Ik ben naar haar toe gegaan.
Daar zat ze. Een vrij jonge dame nog. Rank. Lange haren. Grote ogen. Mijn testosteronlevel werd blij.
“Hallo. Ik ben die hersenloze koala. Kunnen wij even praten?” zo stelde ik mij voor, om het ijs te breken.
Binnen no time zat ze stotterend voor me, maakte ze duizenden excuses en vond ze mijn werk het beste dat ze ooit gezien had.
“Maar je was toch boos op mij? Ik was toch een zeer onprofessionele medewerker? Jouw woorden.”
Nee, nee, zo bedoelde ze dat niet, stotterde ze.
Welnu, kun jij mij misschien helpen, Kliefje? Waarom blijven vrouwen nou nóóit eens bij hun standpunt?
Met vriendelijke groet,
Gabriël van Eekelen
Lieve G,
Koala? Hmmm. Ik vind je persoonlijk meer op zo’n schattig spookdiertje lijken, met je grote ogen achter die brillenglazen.
Maar daarover mailde je me niet.
Wat betreft je vraag.
Het liedje is ‘stand by your man’ en níét ‘stand by your standpunt’.
Wij vrouwen vinden dat wij, al naar gelang van ons humeur en onze hormoonspiegels, mogen veranderen van mening. En we verwachten ook dat jullie daar gewoon in meegaan. Hoe de vrouw waait, waait zijn jasje, zo luidt een bekend Nederlands spreekwoord. Niet voor niets.
Ik quote ook nog even uit de “Universele Verklaring van de Rechten van de Mens”, artikel 19:
“Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven.”
Er staat dus nergens dat je die mening niet te pas en te onpas mag intrekken en een compleet andere visie op dingen mag aannemen. Niemand heeft het over hoelang een mening mag en moet duren.
Maar waar ik ineens aan moet denken, al typende: hoelang ben je nou al getrouwd, lieve G? Ben je er nou na al die jaren nog steeds niet aan gewend dat wij vrouwen wispelturige wezens zijn? Beetje jammer!
Ik ga inderdaad ineens ook ietwat twijfelen aan jouw verstandelijke vermogens… Die Bambi zat er helemaal niet zo ver naast met die hersenloze koala opmerking.
Ga dáár maar eens over nadenken, in plaats van je druk te maken over ons.
Tot de volgende keer maar weer!
Liefs,
Klief
