Potdorie, zelfs projectontwikkelaars weten de inbox van Hoe Mannen Denken tegenwoordig te vinden!
Als er niet snel iets verandert aan het huidige falende ontslagrecht, wordt Nederland binnen tien jaar een tweede Griekenland,” aldus ondernemer, ingenieur en projectontwikkelaar Chiel Bartels (72). Bartels is directeur van Bartels&Vedder B.V. en oprichter van Ingenieursbureau Bartels.
Nederland wordt een tweede Griekenland.
Door: Chiel Bartels
Veel mensen, vooral 45-plussers, zijn de laatste jaren ontslagen. Uitzicht op werk is er niet. Zij zien zich daarom gedwongen om zelfstandige te worden. Inmiddels telt ons land dan ook ruim 1 miljoen ZZP’ers, op een beroepsbevolking van ca. 8,9 miljoen (QIV-2016, bron: CBS). 95% van de ‘startende ondernemingen’ in Nederland (2016) begint als ZZP’er (bron: www.ikwordzzper.nl).
bron: pexels.com
Waarom ZZP’er?
Stel: je hebt als kleine of startende werkgever onvoldoende opdrachten om je mensen aan het werk te houden. Toch ben je dan gedwongen om je werknemer(s) door te betalen. Ontslaan is te duur (afvloeiingsregelingen) en daarnaast vrijwel onmogelijk (overmatige ontslagbescherming, vakbonden). De werknemer heeft zelf ook gemerkt dat het niet goed gaat en meldt zich preventief ziek.
Bij ziekte moet de werknemer minimaal twee jaar doorbetaald worden, zonder dat hij nog inkomsten genereert. Ook ontstaan er extra kosten voor herintegratie. Dat kan geen enkele startende of kleine ondernemer opbrengen. Gevolg: faillissement. Ook de overige werknemers staan nu op straat. De ex-werknemer zal als ZZP’er aan de slag moeten, tegen een veel lagere beloning én nagenoeg zonder sociale zekerheden. De hedendaagse huurlingen. Máár: de werkloosheidscijfers zijn zo wel mooi opgeschoond. Fijn voor PvdA-voorman Asscher.
De dramatisch stijging van aantal ZZP’ers heeft nog een groot nadeel: er vindt geen kennisoverdracht meer plaats. Een ZZP’er heeft immers geen vaste werknemers in dienst die hij in zijn vakgebied kan scholen. Hij zal geen leer- of stageplekken aanbieden en ook geen vakkennis aan collega’s in de branche overdragen, aangezien zij directe concurrenten zijn. Het vakmanschap gaat zo mee het graf in. Afkalving van vakkennis en het gebrek aan nieuwe werkgevers zijn de doodsteek voor onze economie.
Flexbanen
bron: pexels.com
Daarnaast: bij economische groei stijgt het aantal banen slechts vertraagd. Er komen enkel flexjobs en tijdelijke contracten bij. Maar bij de minste of geringste economische tegenslag groeit de werkloosheid weer als kool: de economische buffer is totaal verdwenen. Bedrijven gaan meteen failliet door de buitenproportionele ontslagbescherming.
Het aantal faillissementen daalt echter duidelijk sinds 2015; een cijfer waarmee de regering – geheel ten onrechte – pronkt. Het aantal startende ondernemingen mét personeel neemt namelijk óók drastisch af. Logisch dat er minder midden- en kleinbedrijven over de kop gaan: ze zíjn er gewoon niet meer.
Het gevolg: de belastinginkomsten uit het bedrijfsleven hollen achteruit, terwijl de ZZP’er nauwelijks kan rondkomen. Zwartwerken wordt in de hand gewerkt. De koopkracht verslechtert, waardoor de middenstand en de detailhandel wederom sterk lijdt. Zo houdt de overheid onvoldoende financiële middelen over, waardoor uiteindelijk ook ambtenaren – door gebrek aan nieuwe economische activiteit – overbodig worden. Subsidiestromen komen tot stilstand. Er wordt drastisch bezuinigd, dus sluiten sporthallen, buurthuizen, verzorgingsinstanties en zwembaden. Initiatieven van starters worden niet langer gehonoreerd, vergunningen niet meer afgegeven, leningen niet meer verstrekt. Vul het proces maar aan: het Griekenland-scenario is compleet.
Wat nu?
Een halve eeuw geleden was een werknemer bij gebrek aan opdrachten met een week opzegtermijn te ontslaan. Het risico verbonden met personeelsaanname was dus gering, waardoor de ontslagene vaak de volgende dag alweer bij een ander bedrijf aan het werk kon. Een vaste baan was er niet en tóch had iedereen werk. In die tijd kwam het voor dat iemand veertig jaar bij dezelfde werkgever in dienst was. Ondanks de marginale bescherming heerste er een veel grotere stabiliteit. Men zou er dus goed aan doen om de werkgever te beschermen tegen de risico’s van het ondernemen met personeel.
Ontslagbescherming
Beginnende ondernemers moeten gestimuleerd worden. De ontslagbescherming moet voor deze bedrijven volledig verdwijnen. Iemand die wordt ontslagen, moet terug kunnen vallen op een overheidsvangnet. De WW-regeling van vroeger moet weer terugkomen.
Daarnaast moeten startende en kleine ondernemers juist beloond worden voor hun werkgeverschap. Economische groei moet van de ondernemers komen: zonder nieuwe werkgevers geen nieuwe banen. Op dit moment wordt het MKB echter enkel gestraft voor het feit dat ze het werkgeversrisico aangaan.
Voorheen was ‘het ondernemend individu’ de werknemer die het – met voldoende ervaring en kennis – aandurfde om een bedrijf te starten. Nu is dat individu enkel nog een ZZP’er, die voor zichzelf werkt en geen risico’s neemt. Weg werkgelegenheid.
Het faciliteren van nieuwe werkgelegenheid is juist dé grote taak van de overheid. Die taak verzaakt zij op dit moment schromelijk. Op naar Griekenland.
Niet helemaal juist Chiel. Vijftig jaar geleden frommelden werkgevers massaal de overbodige werknemer de WAO in. De belastingbetaler was de dupe. Ondernemers maken nu eenmaal gebruik van iedere maas in de wet. Men heeft dit min of meer ook zelf veroorzaakt. Het risico van het ondernemen is nu het risico van de werknemer. Als men dit wil moet men dezelfde werknemer ook een hoger salaris geven en dat is achterwege gebleven. Risico is nu eenmaal in geld uit te drukken. Vijftig jaar geleden had bijna iedereen een “vaste”baan. En dat werkte prima. Ondernemers maken tegenwoordig massaal prijsafspraken voor uurtarieven voor ZZP-ers. Ik ben wel eens bij zo’n overleg geweest. Eerst moet je een verklaring tekenen van geheimhouding met boeteclausules. Martwerking? Aan mijn hoela. oh ja, ik ben ook ondernemer.
Waarom ontslagbescherming niet afhankelijk maken van het salaris? Hoe hoger je salaris, des te kleiner de ontslagbescherming. Oftewel: goede ontslagbescherming voor de lage inkomens. Hogere inkomens kunnen over het algemeen prima voor zichzelf opkomen/zorgen.
Het is al net Griekenland. Soms vermoed ik dat ‘men’ er op uit is om alles in de wereld kapot te maken. Voorbeelden te over. Het bedrijf waar ik voor werkte ‘fuseerde’, werd verkocht, de directie/eigenaren incasseerden en de werknemers stonden op straat. Als 50+ kun je alleen nog maar voor jezelf beginnen als zzp-er. Sinds 2005 daardoor al mijn spaargeld erdoor gedraaid, immers geen werk = geen geld, om er bij mijn pensioen achter te komen dat mijn inleg was vergokt (Zwitserleven heeft altijd al een leeg strand beloofd) en dat de verplicht te kopen lijfrente tegen een half procent werd afgerekend in plaats van de voorgespiegelde minimale 4% (in 2003 wist de pensioenadviseur van de bank me nog te vertellen dat ik teveel pensioen zou hebben gespaard). Werken om het budget aan te vullen lukt niet meer, als 65+ in de ICT moet je kennis wel verouderd zijn (of willen we niet meer met zo’n babyboomer werken?) want mijn tarief is inmiddels onder het tientje per uur gezakt (minimum loon geldt niet voor ouderen?). ICTers zijn te duur is geen valide argument meer. En 45 jaar kennis en kunde zo het afvalputje in. Terwijl ik nog bijna dagelijks de fouten in ICT op het internet zie langskomen. Mijn depressies hebben een reden! Want niet mee mogen doen, is nog pijnlijker dan maandelijks geld tekort komen.