Zo vaak zien we elkaar niet. Dat hoeft ook niet, er is geen drang, want we kennen elkaar al zo lang. Je bestelt thee, ik ga simpel voor de koffie. We schieten wat woorden over en weer, draaien met ons gezicht naar de zon. De terrasstoel aan het IJ wordt een kleine sofa. Met de beentjes op de reling verstomt het gesprek. Er is genoeg gezegd.
Zitten en zwijgen. Wij kunnen dat, zonder dat het vervelend voelt. Het is niet nodig de lucht te vervuilen met meer geluid. Laat de boten maar voorbij pruttelen en laat de meeuwen maar roepen. Voor ons zijn de trillingen in de lucht genoeg. We genieten gewoon van elkaars gezelschap. Er is geen façade om hoog te houden, er hoeven geen foto’s op Instagram van deze meeting. Zelfs de eindeloze woordenwaterval van Twitter verdwijnt even.
Het is niet gewoon dat je kunt zwijgen. Meestal ontstaat er een dynamiek in een gesprek. De meeste mensen verhullen hun onzekerheden door er keihard overheen te praten. Hoe harder er geroepen wordt, hoe meer de roeper twijfelt over zijn sociale status in dat gezelschap. Ik maak me er zelf ook schuldig aan in een groep met vreemden of minder bekenden.
Het mooie met jou is, dat woorden niet altijd nodig zijn. Dan is het gewoon even genoeg om er samen te zijn. En natuurlijk kun je dat verpakken als mindfullness, of een Zen-momentje. Maar dat is allemaal marketing bullshit. Die hele bewustwordings-beweging verkoopt je wat je al lang wist. We lullen elkaar de oren van de kop zonder dat we echt wat zeggen.
Ga ze maar eens zoeken in je vriendenkring, de mensen met wie je kunt zwijgen. Dat zijn de mensen die jou kennen. Of die niet meer met je willen praten.
