Zo moe

19-01-2017 door Gabriël van Eekelen

Bron: Pixabay

Ik ben moe. Zo verschrikkelijk moe.
Ik val als een blok in slaap en ik slaap net niet door de wekker heen.

‘s Morgens kom ik met dikke wallen beneden en die pap-ogen verdwijnen in de loop van de dag totaal niet.
De hele dag door loop ik te geeuwen.
Ik kan mij niet concentreren en ik ben er met mijn hoofd niet bij.
Zo moe.

Ik kom niet op woorden en als ik er op kom, kom ik niet meer uit mijn woorden.
Als mij iets uitgelegd wordt ben ik het vijf minuten later vergeten en vaak zat sta ik ergens stil en bedenk ik mij wat ik in Godsnaam op die plek wilde gaan doen.
Zo moe ben ik.

Het hele hoe en waarom is mij vreemd.
Het lijkt alsof de wereld maar draait en draait, maar ik achterblijf. Ik ren, maar ik schiet geen meter op.
Mijn rug doet zeer, mijn nek draagt mijn hoofd nog maar net en onder mijn hersenpan is kabouter Prikkeprak zijn drilboor aan het testen.
Mijn benen lijken van beton. Ze slepen mij vooruit, maar niet van harte. Ik ben gewoon te lusteloos. Te moe.

Tijdens het avondeten krijg ik geen hap door mijn keel. Snijden van vlees is mij al teveel moeite. Kauwen en slikken kost teveel energie.
Ik ruim de vaatwasser in, trek mijn pyjama aan en kijk rustig met de kinderen tv totdat het jeugdjournaal klaar is.
De kinderen gaan naar bed en daarna lig ik nog een paar uur op de bank te vegeteren.
Ik kan niet wachten tot het bedtijd is. Want ik ben moe. Zo moe.

Als ik het red tot tien uur, dan sleep ik mezelf naar de slaapkamer. Ik trek mijn dubbele dekbed over mijn vadsige lichaam en ik sluit mijn ogen.
Ik val in een droomloze slaap en niets kan mij wekken.
Totdat de radio automatisch aanslaat en het hele ritueel weer van voor af aan begint.

Nog maar heel even, en dan is het lente.