Bron: WikiMedia – https://nl.wikipedia.org/wiki/Dertiende_Elfstedentocht#/media/File:Elfstedentocht_finish_(1985).jpg
Buiten is het koud. De radiatoren binnen staan te gloeien. Tot nu toe is het zo’n typisch Hollandse winter. Af en toe een korte vorstperiode en een vlokje sneeuw. Heel anders dan in Rusland, waar men zich jaarlijks mag verheugen op pakken sneeuw en ijs. En toch is Nederland een schaatsland. Althans, dat wordt steevast verkondigd op televisie en dus is het zo.
Men kan stellen dat ons land zo van schaatsen houdt, vanuit een traditie. De Elfstedentocht is daar de meest zichtbare exponent van en ook onze middeleeuwse landschapsschilders dragen daar hun bewijzen voor aan. Echter: winters zoals destijds, die zien we hier nog zelden. Het is juist het uitblijven van natuurijs dat ons land tot schaatsland maakt.
Het heeft er in elk geval toe geleid dat de schaatssport in de lage landen zich heeft geprofessionaliseerd. In die mate, dat we daarin uniek zijn geworden in de wereld. Daarmee bewijzend hoe klein deze tak van sport eigenlijk is. Groot voordeel voor de publieke omroep is, dat de uitzendrechten voor een beperkt budget binnen geharkt kunnen worden. Met als gevolg dat het rondjes ‘scheuvelen’ weekend na weekend live op televisie is te volgen. Uur na uur, gevolgd door eindeloos geanalyseer van datgene dat je net hebt gezien.
Als kind boeide het schaatsen me nog enigszins. Er was een EK en een WK. Genoeg voor twee weekenden schaatsplezier in de open lucht. Heroïsche beelden van stuivende sneeuw en wind tegen. Het volk schreef de uitslagen mee op een grote tabel, die in de krant was afgedrukt. Ard en Keesie hadden miljoenen fans. Er biggelde een traan over je wang bij het horen van het volkslied.
Nu zijn er de sponsoren, de klapschaatsen, de aerodynamische schaatspakken, de ijsmeesters in klimatologisch gecontroleerde overdekte ijshallen, de commerciële schaatsploegen en de commercial breaks. Clean en kil worden er steeds meer honderdsten van seconden afgetrokken van gereden schema’s en is er de dopingcontrole. En vooral: er is de wereldbeker. De overkill aan schaatsen heeft mijn belangstelling voor de sport geen goed gedaan. Elk jaar weer Sven Kramer en Ireen Wüst, ach ja, lekker belangrijk.
In het Koreaanse Gangneung is momenteel het WK afstanden gaande. Ireen Wüst heeft maar weer eens één of andere afstand gewonnen. Bij vergissing heeft ze de gouden medaille van Sven Kramer uitgereikt gekregen. Zelfs de Koreanen zal het blijkbaar worst wezen wie van de Nederlanders nu eigenlijk wat wint. Of is het een modern statement dat ze een vrouw een mannenmedaille geven? Dat uitgerekend Wüst dit moet overkomen. Ineens heeft schaatsen weer mijn aandacht, want er gebeurt weer iets leuks!
