Nederland ontwaakt op een dag als Valentijn.
Sommigen worden aangenaam verrast, anderen zaten vanmorgen gespannen bij de brievenbus te wachten, inclusief camera. Want de stapels kaarten moeten natuurlijk online gezet worden.
Zoals collegaschrijver Remco op Facebook liet weten. Want Remco had nog nooit een kaart op Valentijn mogen ontvangen. En dat zou dit jaar veranderen.
Via Facebook deed hij een oproep; stuur mij kaarten.
In mijn gezin vieren we het nooit, Valentijn, maar altijd komen we toch met een kleinigheidje aan. Zo kreeg ik een lieve kaart van mijn vrouw, en zij kreeg van mij een theepakket. Even stil staan bij de liefde. Dat is weleens goed. Want als je het voor lief neemt zal het niet voor eeuwig zijn.
De kinderen maakten een mooie creatie met een schaar en verschillende kleuren papier. We juichten liefdevolle woorden.
Remco, ondertussen, verblijde al een week lang alle Facebookvrienden met berichten.
“Nog maar een paar dagen voordat het Valentijn is. Mijn adres is…”
“Ik kan niet wachten totdat het 10 uur is, als de postbode geweest is. -voelt zich nerveus-“
Remco zette daadwerkelijk zijn adres online. In de hoop dat hij zakken vol post ontvangen zou. Van gewillige dames, vermoedelijk.
Nadat mijn vrouw hoera kirde en zich al oprecht ging verheugen op een kopje thee ‘s avonds (op de bank, onder een dekentje terwijl ze The Blacklist kijkt) en we elkaar fijne Valentijn kusten, zijn we beiden gaan werken. Geen contact met elkaar, gedurende de gehele dag. Valentijn is immers niets anders dan een gewone dag.
En het was nog druk ook, op mijn werk. Ik had helegaar geen tijd om aan mijn vrouw te denken.
Toch bleef ik gespannen Facebook in de gaten houden.
Want hoe zou Remco deze dag doorkomen?
Remco hield de spanning er goed in.
Toen de klok 9 uur aangaf zette hij een nieuwe post online. Dat hij bloednerveus was; nog maar 1 uurtje wachten.
Ik had hem al gezegd dat het best wel naar (ik schreef het woord “kut“, maar dit is een keurige blog zonder scheldwoorden) zou zijn als geen enkele Facebookvriend gehoor zou geven aan zijn oproep om hem zoveel mogelijk kaarten te sturen, maar hij reageerde als een echte Adonis; bizar cool en snedig in zijn bewoordingen.
Die avond kuste ik mijn vrouw welterusten en draaide ik mij om. Zoals eigenlijk elke avond. Valentijn is bedoeld voor nog niet openbare liefdes en de liefde tussen mijn vrouw en mij is al jaren geen geheim meer.
Maar ik vertelde haar nog wel het verhaal van collegatikker Remco en zijn queeste naar post op Valentijn. Want het was briljant. Een week lang hield hij ons, ondergetekende incluis, in het ootje.
Remco, inmiddels trotse opa van een heel mooi kindje, had inderdaad post ontvangen.
En hij heeft daar een foto van gemaakt.
Zijn onbekende liefdes blijken allemaal bij de belastingdienst te werken….
Bron: Remco Wel
