Men had mij uitgenodigd voor een toonaangevende politieke talkshow op zondag in de voormiddag. De reden was dat ik juist een week daarvoor een essay had gepubliceerd, getiteld Hoe nu verder met dit land?, waarin ik grote, onomwonden vraagtekens had durven zetten bij het politiek populisme dat de jongste jaren als een kleffe menie over het Nederlandse maatschappelijke landschap hangt.
Ik stelde de jonge, veelbelovende politicus Govert Willinghoven de vraag hoe hij een en ander duidde, met betrekking tot de kwestie ‘populisme in de Nederlandse politiek’, en dan met name inzake de op handen zijnde kabinetsformatie, waarbij zijn club – de christendemocraten – gezien de verkiezingsuitslag haast niet heen zou kunnen om samenwerking met populistisch rechts. Willinghoven keek me aan als een matador die op het punt staat een belangrijke troef uit zijn binnenzak te toveren, kwam vervolgens op de proppen met de volgende zin:
‘Welnu, in principe, in de grond, au fond, in de basis, in essentie, in hoofdzaak, op de keper beschouwd, klip ende klaar geredeneerd, is het zo dat in déze fase van de onderhandelingen, van een klip ende klare standpuntinname onzerzijds – dat wil zeggen van de partij, haar top en haar leden als zodanig – geen, dat wil zeggen nauwelijks, sprake kan zijn; met dien verstande dat ons gezamenlijke standpunt niet aan spoedige verandering dan wel verschuiving onderhevig zal zijn.’
Bron: Wikimedia
Yep, dacht ik bij mezelf, een mooi zootje loze woorden. De hyperintelligente presentatrice van dienst – Joyce Buitenweg, een bevallige blondine – zuchtte een keer diep en keek daarbij strak en veelbetekenend in de camera, als wilde zij zeggen: wat een gezwets. Deze woorden sprak zij echter niet tot de in oratorisch opzicht zwalkende christendemocraat. Ze zei, met een snerpende ironie in haar stem: ‘Dank u, voor dit heldere betoog.’
Daarna kabbelde de middag onbetekenend voort. Er werd het een en ander besproken, maar vrij weinig gezegd. De christendemocraat blaatte dat het geen end had. Zijn collega aan de rechterkant van het politieke spectrum bezigde gelukkig wat meer klare taal, hoewel ook hij zeker niet zijn hele politieke hebben en houwen blootgaf, gecamoufleerd als ook hij palaverde middels veelvuldig aangewende gemeenplaatsen.
Toen was de middag om en konden wij, gasten, onze reiskosten gaan terugvorderen. Ik was helemaal vanuit Zuid-Limburg komen aanzetten, dus mijn retourticket behelsde een flinke factuur, op te brengen door de publieke omroep.
Voordat ik het pand verliet, keek ik een keer diep in de ogen van de bekoorlijke presentatrice, waarvan ik wist dat ze op dat moment een vrijgezelle status bezat, bovendien in Hilversum woonachtig was. Toen ik merkte dat ik geen ‘erotische respons’ kreeg, besloot ik eieren voor mijn geld te kiezen en wandelde ik – de zon kwam juist tevoorschijn vanachter een wit wolkendekentje in de vorm van een zwanger nijlpaard – richting stationnetje Hilversum Media Park.
