We hebben onze verschillen van mening, maar toch ga ik op haar stemmen. Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren. Dezelfde uitgangspunten delen is belangrijker dan op alle vragen hetzelfde antwoord geven.
Op geen enkel stemkieswijzerkompas dat ik invulde kwam ze bovenaan, een keer bijna, net achter een partij waar ik zeker niet op stem. Omdat die partij de weg een beetje kwijt is. Bij een andere kwam een partij bovendrijven met een uitgangspunt dat ik niet deel. Trouwens, op veel stellingen waar de kieshulpjes me mee confronteerden zat mijn keuze er niet bij, interesseerde de stelling me überhaupt niet, of had ik geen idee waar het over ging en miste ik elke aanvechting om het uit te zoeken. En niet alleen omdat ik toch al wist waar ik op ging stemmen.
De meeste stellingen gaan over de waan van de dag. Bijvoorbeeld dat de AOW weer naar 65 jaar moet. Of juist niet. Ik heb vooral de neiging er iets heel anders over te vinden, iets wat niet eens zoveel met leeftijd heeft te maken. Vind ik dat het eigen risico in de zorg wel of juist niet moet? Of dat immigranten uit islamitische landen geweerd moeten worden? Je kan alleen maar ja of nee zeggen. Elke kwestie wordt gesimplificeerd, alsof we er een referendum over gaan houden. En dat is precies het argument tegen referenda, dat de meeste kwesties er te ingewikkeld voor zijn. En dus nuance vereisen.
Ook de tv-debatten gaan over de waan van de dag, dus die laat ik graag lopen. De enige vraag die daarin beantwoord schijnt te moeten worden is hoe lijsttrekker A het er van af brengt in vergelijking met lijsttrekker B. En welk effect de show heeft op de peilingen. Of partij zus en zo nog terugkomt uit geslagen positie. Politici denken te scoren als ze erin slagen de integriteit van de tegenstander in twijfel te trekken en hun eigen rol op te poetsen. De politieke journalistiek is sportjournalistiek geworden. De sport: elkaar vliegen afvangen. En niemand die gele kaarten uitdeelt.
Binnenkort het debat tussen Wilders en Rutte wie de premier moet worden. ‘Doe normaal! – Doe lekker zelf normaal! Tjonge jonge!’ Laat maar! Aan mijn stem zal het niets veranderen.
Het heeft eeuwen geduurd voor het besef doordrong dat zwarten er niet voor de lol van blanken zijn. Nog iets langer dat vrouwen er niet voor de lol van mannen zijn. Dat dieren er niet voor de lol van mensen zijn, moet nog doordringen. Beschaving is geen toestand maar een proces. Van voortschrijdend inzicht. Iemand moet de weg wijzen. En daar ga ik op stemmen.
