Donderdagavond bij Pauw. Twee leden van de Erdogan Applausclub Denk op bezoek. En wat had Jeroen een lastige avond. Na een betrekkelijk vriendelijke inleiding barstte het los.
Bij kritische vragen omtrent de houding van de partij – en met name die van de Heer Kuzu tijdens het Turkse weekendje – werden Jeroen en de andere gasten aan tafel vergast op een orientaals woordenspel.
Een verbaal nummertje ontwijken, verdraaien en wegduiken onder het motto: ‘De aanval is de beste verdediging.’ Alles klinkt vals uit de mond van Kuzu, het slappe bekje zalft hele en halve leugentjes over tafel; ‘Verkeerde vertaling van des Dictators speech over onveilige Europeanen’, ‘Ik voel me geraakt’ en ‘Wij worden overal maar op aangesproken.’ Een haast metronomische afwisseling van slachtofferschap en de bal terugspelen naar de Nederlandse (ook zijn?) samenleving. Daaronder een huiveringwekkend sluimerende agressie, nauwelijks door slangtong in bedwang gehouden. Dit is potentieel sharia-materiaal in accentloos Nederlands, met naast hem eenzelfde laken uit het pak.
Pauw liep van verontwaardiging rood aan en je zag de argwaan en het ongeloof van de gezichten van Tommy Wieringa en Sander van der Wulp druipen. Beiden nog aanhangers van de fatsoelijke vraag en het redelijke antwoord, maar niet opgewassen tegen de straatvechters voor hen, die al draaiend en kronkelend aan het woord bleven.
Dit zit in onze volksvertegenwoordiging met drie zetels. Men begon tijdens de inhuldiging van nieuwe Kamerleden met een staand protest tegen de hen toegewezen plaats in de zaal.
Te ver van het gangpad, mogen ze daarlangs snel weer door de uitgang verdwijnen.
