Waarom is een kleurplaat van Hitler taboe?

Bron: twitter.com – tijdlijn ‘Oompie Lay’

Deze week was het even nieuws dat Kruidvat – per ongeluk –  een boek verkocht met een kleurplaat van Adolf Hitler. Een Indiër had het ding gemaakt, waarschijnlijk zonder enig idee over mogelijke reacties in Europa. Her en der staat iets in de trant te lezen van dat de man de Europese beladenheid niet zou begrijpen. Ik vraag me af of het omgekeerde niet waar is. Hitler is hier zo hét symbool van het kwaad, dat we er geen mens meer in kunnen zien. Een kleurplaat van de man belet ons al het denken.

Begrijp me niet verkeerd. Ik zeg niet dat we kleuters bewust moeten confronteren met afbeeldingen van massamoordenaars. Maar als het eens per ongeluk gebeurt, dan hoeft daar toch niet per se zo’n heisa van gemaakt te worden?

“Wie is dat?” Is het ergste wat een kind kan vragen, als hij na wat gekleur de Führer met gestrekte rechterarm ziet verschijnen. Je kan als opvoeder dan in de stress schieten en haastig de bladzijde omslaan om het er verder nooit meer over te hebben. Op die manier geven we het angsticoon alleen maar door, zonder er iets van te leren. Je kan ook gewoon over de Tweede Wereldoorlog beginnen, op een niveau dat je kind aankan. Wat is het probleem?

Ik bagatelliseer de afgrijselijkheden die de Oostenrijker op zijn geweten heeft niet. Integendeel. Volgens mij doe je dat eerder door alles wat aan hem doet denken zo’n taboe te maken. Hoe geven we de geschiedenis dan door? Hoe kunnen aankomende generaties er zo van leren?

Ik wil kinderen en ouders heus geen nachtrust ontnemen en dat hoeft ook helemaal niet, lijkt me. In een boek met historische figuren kan de belangrijkste figuur van de vorige eeuw niet ontbreken, dat heeft die Indiër wat mij betreft gewoon prima gezien. Laten we er niet te angstvallig omheen draaien dat we als mens tot afschuwelijke stommiteiten in staat zijn. Heel wat stommer dan het plaatsen van ongelukkige kleurplaten, helaas.