Toch waren er wat verschillen tussen “onze” neger en de rest. Wilfred had een wazig absentiepatroon. Soms bleef hij een dag weg, soms een hele week en de leerkrachten begrepen hier niets van. Als ik hem eens vroeg waarom hij niet op school verscheen had hij een korte verklaring: “Ja het regende en dan gaat deze neger niet naar school”, punt.

Wilfred hield ook van een biertje en hij was zó populair dat iedereen in onze jeugdsoos hem een biertje kwam brengen. Hij dronk dus altijd minstens twee maal zo veel dan wij. En dan vond hij alles leuk. Iemand heeft eens uitgevonden dat, wanneer je sigarettenrook in zijn enorme bos kroeshaar blies, het daar minimaal tien minuten in bleef hangen. Als je na een poosje door zijn haar wreef, ontsnapte er een enorme wolk uit zijn haar en was het net of hij in de fik stond.

Wij hebben dit eens met een man of wat, aan het eind van de pauze op school bij hem gedaan, maar niet door zijn haar gewreven. Dat deden wij in de klas, toen de leraar hem een vraag stelde. Het is verbazend hoe lang sigarettenrook in een bos kroeshaar blijft zitten want de hele school werd ontruimd. En Wilfred vond het prachtig.

Zijn jongere broers kwamen later ook op onze school. Met allemaal een enorme bos kroeshaar. Voordat zij, na de pauze, naar binnen mochten werd eerst hun haar gecontroleerd. Op last van de brandweer. Ik kom ze nog wel eens tegen en zij begroeten mij met een lach en wrijven even met hun hand door hun haar.

Een levenslange vriendschap. Mooi hè!