Boze vrouwen

19-04-2017 door Maurits Westerbeek

bron: tegelizr.nl

Ik heb vrouwen boos gemaakt. Heel boos! Opzet was het niet, het ging gewoon zoals het ging. We waren het niet eens. En na wat heel even nog een beetje op discussie leek, begonnen ze tegen me te kijven. Het gebeurde op de Facebookpagina van een van hen, een vage kennis. Een heel vage kennis, maar wel een Facebookvriend. Zij postte iets (onderwerp met een raciaal tintje), ik reageerde en van het een kwam het ander.

Met persoonlijke Faceboekpagina’s moet je sowieso uitkijken. Er zitten er tussen die een beetje sekte-achtig zijn. De eigenaar gedraagt zich als een goeroe en een schare flemende volgelingen legt de goeroe (m/v) in de watten (posts liken, bewonderende reacties plaatsen, dissidenten aanvallen). Dit is zo’n pagina. Deze facebookgoeroe (de vage kennis) is een soort kloon van Sylvana Simons. Zelfde sekse, vergelijkbare positie in de spectra van kleur en opvattingen.

Een beetje goeroe kan voor een Facebookpost volstaan met een zinnetje. Deze ook. Twitteren, maar dan op Facebook, zeg maar. Scheelt heel wat overbodige nuance. Voor een volgeling is elk woord van de facebookgoeroe toch al een gebakje en een complete tweet een slagroomtaart. Mijn zonde was dat ik naar de ingrediënten van de slagroomtaart vroeg. Dat kwam hard aan! Alsof ik met mijn grove leren soldatenlaarzen middenin die taart was gestapt.

De goeroejuffrouw wenste zich tegenover mij niet te ‘verantwoorden’ voor haar tweet. Ze wilde weten of ik wel op de hoogte was van de context waarbinnen haar eenregelig postje geïnterpreteerd diende te worden. Die context was helaas onvindbaar, en opheldering werd niet verschaft. Had ik maar een volgeling moeten zijn, dan had ik blindelings elke scheet van de goeroe kunnen duiden.

Niet dat ik opheldering nodig had, de context was eigenlijk glashelder, alleen kon mijn formulering daarvan haar goedkeuring niet wegdragen. In welke bochten ik me ook wrong, ze bleef onvermurwbaar. Goeroes discussiëren niet, goeroes orakelen. Dat is op Facebook niet anders.

Beschuldigingen begonnen haar discours binnen te sluipen. Ik zou eropuit zijn mensen onderuit te halen. Kritische opmerkingen vatte de juffrouw op als persoonlijke verwijten. Een paar volgelingen schoten de goeroe te hulp. Een ervan vond het haar sieren dat ze me ‘vriendelijk’ te woord bleef staan. Wat mij eigenlijk heel logisch leek, want ik bleef zelf ook beleefd. Beleefder dan zij. Maar al snel kon de nieuwkomer zich niet meer inhouden, opeens was ik ‘eng en agressief.’ Dat bleef ze maar herhalen, de toon werd allengs hysterischer.

Het allerergste was: ik ben een man. Een enge agressieve man dus! Dat is pas erg! De volgende aantijging volgde snel: ik was vrouwvijandig. Want A we zijn het oneens, B ik ben man, C zij zijn vrouwen. Bingo! Meteen hadden ze een nieuw onderwerp: Vrouwen die door mannen worden onderdrukt. In mijn geval werd dat veroorzaakt door een ‘mannelijk minderwaardigheidsgevoel.’ Ik ben ‘kleinzerig’ en dat moet ergens voor ‘compenseren.’ Onweerlegbaar! Vonden ze. Daarmee waren de rollen van dader en slachtoffer definitief bepaald. Ik bleef proberen terug te keren tot het onderwerp dat ik aan de orde had gesteld, maar de numerieke overmacht was te groot.

In dit soort gemankeerde discussies komt er vaak een man langs die zich opwerpt als koene ridder die hulpeloze jonkvrouwen in nood komt redden. Ook hier. Hij had doorgeklikt van mijn facebookprofiel naar Hoe mannen denken en was gestuit op schandelijke stukken van mijn hand. Met name dat van onlangs waarin ik mijn voornemen ventileerde om op Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren te gaan stemmen.

Nu waren de rapen echt gaar. De dames en de heer maakten me uit voor lafbek, sm-liefhebber, Thierry Baudet aanhanger, lul, seksist, racist. Ze vonden me intimiderend (voor de beeldvorming: ik stond in mijn eentje tegenover 4, en het legioen vijandig gestemde opponenten bleef groeien) Ze stelden vast dat ik vrouwen wil onderwerpen, dat ik jaloers ben. Ik was zelfs een textbook example. Ik voldeed aan ‘De zeven tekenen!’ Een paar kernwoorden: victim blaming, misbruik in opeenvolgende relaties. Oei! Ik hield het nog steeds netjes, robuust maar netjes.

O ja, eigenlijk speelde het geen enkele rol in de gefaalde discussie, maar dit is de gewraakte slagroomtaart waar ik mijn soldatenlaarzen middenin plantte (de Facebooktweet dus, de aanhalingstekens horen erbij): ‘Ik heb gekleurde vrienden en collega’s die er hetzelfde over denken als ik.’ Een tranen met tuiten lachende smiley als het commentaar van de facebookgoeroe erachter. Het ene verhaal dat het andere de maat neemt.

Waar ik het met mijn Facebookvriendin (vage kennis/facebookgoeroe) over had willen hebben is of mensen van (of met) kleur (zo moet je dat tegenwoordig zeggen, geloof ik) het onderling oneens mogen zijn over onderwerpen met een raciaal tintje (Zwarte Piet, ik noem maar iets). En daar zijn we dus nooit aan toe gekomen. Al laat haar standpunt zich inmiddels wel raden.

Dat ik het met haar oneens ben, zal zonder enige twijfel conform haar verwachtingspatroon zijn, want ik ben wit en man, zij is een vrouw van kleur. Toch kreeg ik haar zonder de minste moeite de boom in. Mensen van kleur (en vooral vrouwen) die het desondanks niet met haar eens zijn, mogen dus wel oppassen! In haar ogen kunnen dat niet anders dan verraders (van hun ras/sekse) zijn! Zoiets als Turken die tegen Erdogan zijn.

Postscriptum

Hier stond het allemaal! Het was een openbare post, maar Facebook meldt nu: ‘Deze inhoud is momenteel niet beschikbaar!’ Of ben ik de enige die hem niet meer mag zien? Laten we het er maar op houden dat de dames (inclusief 1 heer) zich achteraf schaamden voor zichzelf. Want de screenshots bewijzen dat het geen nachtmerrie was. Het was echt!