bron: tegelizr.nl
Voetbalvereniging RBC heeft Jayden (7) uit haar club gezet.
Het jongetje heeft zelf niets verkeerds gedaan, maar zijn moeder opende met grote regelmaat op een dusdanige manier haar scheur open tegen de vrijwilligers langs de lijn dat haar kind er uiteindelijk de dupe van is geworden. De situatie is onhandelbaar geworden.
Jayden moet weg.
En nu is mama boos.
Want Jayden moet kunnen voetballen.
Dat snap ik, muts!
Dat jouw kind moet kunnen voetballen lijkt mij buiten elke discussie staan.
Maar blijkbaar had jij niet het fatsoen om op een respectabele manier richting de vrijwilligers langs de lijn je mening te schreeuwen.
Net zo hard scandeer je via de verschillende media dat jouw kind onrecht is aangedaan.
Niet jij bent schuldig, nee, de clubleiding van RBC is de gebeten hond. Want zij besluiten om jouw kind te straffen en niet jou aan te spreken.
Of om jou een reprimande te geven. Of je zelfs een stadionverbod op te leggen. (Heeft RBC überhaupt een stadion?)
Iets in mij zegt mij dat diezelfde leiding er alles aan heeft gedaan om jou tot reden te brengen. Maar dat het ze niet gelukt is om je tot bedaren te krijgen.
En ze moeten, uiteraard, niet je kind de dupe laten worden van jouw schandalige manier van communiceren, maar wat moeten ze dán? Een stadionverbod lijkt mij jou niet tegen te houden.
Sterker nog, in plaats van eindelijk eens te gaan luisteren, toog je rechtstreeks naar het gerecht.
Aanklagen, die kutclub. Dat wil je.
Ik trek dat in twijfel.
Aandacht.
Dát wil je.
Desnoods over de rug van je eigen kroost.
En de verschillende media gunnen je dat ook nog eens. Jouw zoon heeft immers niets gedaan. De club mag jouw zoon niet straffen. Je hebt helemaal gelijk, Katie!
Op Omroep Brabant hijg je zelfs een filmpje vol. Over hoe teleurgesteld je bent.
Op je schoot heb je een ingelijste foto van jouw Jayden. Opdat iedereen zijn gezicht herkent. Als ware hij dat beroemde betraande zigeunerjongetje op canvas, die iedere opa en oma in hun huiskamer hadden hangen toen echte kunst nog niet gratis te downloaden was.
Maar niet voordat je eerst even in de camera kijkt. Want je moet met je poedel op je hoofd wel goed op film staan.
Wat laat je jezelf kennen.
Alle aandacht vind je heerlijk. Je bagatelliseert je eigen wangedrag en je foetert al je mot op elke mogelijke manier de wereld in.
Je geeft interviews, je beantwoord mailtjes en je hijst jezelf in de steeds nauwer wordende catsuit die tijdelijke roem heet.
Denk je nou werkelijk dat die media ook maar iets om jou of om je kind geeft?
Er is maar één reden waarom de gehele natie in jouw oeverloos gekrakeel duikt.
Je bent komkommernieuws. Als de koning volgende week aan een peperkoek hangt is Nederland je al lang weer vergeten.
en RBC voetbalt de rest van de zaterdagochtenden in alle rust haar potjes.
Terwijl je je ten tijde van alle, door de club gegeven reprimandes, maar één kleine vraag had moeten stellen:
Heeft mijn zoon baat bij mijn gedrag?
Zal ik hem voor je “inkoppen”?
Nope.
Totáál niet zelfs.
Jouw zoon wil louter voetballen.
Alle negatieve aandacht omtrent hem is enkel ballast en het zal hem alle plezier in zijn hobby ontnemen.
Gelukkig wíl je je zoon niet meer bij RBC laten voetballen.
Sterker, je gaat terug naar zijn oude kluppie; SC Gastel.
Lekker terug naar de basis.
Doe je je zoon een lol?
Blijf thuis.
Het is gênant om ouders te zien (en horen) van F-jes. Alsof Ajax speelt en ze een miljoen op winst hebben gezet. Dat gegil en geschreeuw, het klagen over de scheidsrechter. Die ouders die echt-alles-beter-weten. Om je rot te schamen.
HET IS MAAR EEN SPELLETJE !