De uitgemergelde man werd door zijn verpleegster tegenover mij gezet, aan de tafel in het restaurant van het verzorgingstehuis. Het toeval bracht mij hier. Na iedere slok veegde zij zijn mond af. De man wilde graag dat zij zijn gitaar zou halen, maar spelen zou hem niet meer lukken. Geen coördinatie meer na een hersenbloeding. Hij had verder geen oog voor mij.
Bron: pixabay
In shock aanschouwde ik hem. Adrenaline. Veel adrenaline. Zoveel dat mijn hoofd tolde. Ik had de verpleegster willen vragen om zijn gitaar te halen, dan speel ik wel. Dat heb ik geërfd van mijn vader. Mijn vader wilde ook voor iedereen gitaar spelen. Gewoon omdat hij vrolijk was. Ik heb veel van mijn vader. Als ik alleen was met mijn vader en zijn vrienden, mocht ik ook een glaasje rode wijn. En een sigaar. Dat vonden zij grappig. Maar niet tegen je moeder zeggen! Begrijpelijk, want ik zat op de kleuterschool.
Ik keek weer naar de man die ik veertig jaar niet had gezien. Hij keek naar mij, maar zei niets. Zijn geheugen was ook aangetast. Mijn geheugen nog niet. Ik zou tegen hem willen schreeuwen. Hem willen stompen en hem wakker willen schudden. De huid vol schelden. Zijn gitaar op zijn kop stuk willen slaan en hem vertellen wie ik ben en hem vragen: lul, waar was je nou bij mijn eind-musical van de zesde klas? Waar was je bij mijn diploma-uitreiking? Waar was je op mijn bruiloft? Waar was jij de afgelopen veertig jaar?
En ik zou de man willen vragen mij nog één keer in zijn armen te nemen. Net als vroeger.
De verpleegster reed hem weer naar zijn kamer en ik hoorde haar zeggen: “nou, uw gitaar kan voorlopig nog niet, maar daar gaan wij aan werken.” Mijn gedachten werden wreed onderbroken door mijn telefoon. “Op naar de volgende klant, want de tijd tikt door,” werd er gezegd. In de verte zag ik mijn vader de hoek om gaan. Letterlijk en figuurlijk.
Ja, de tijd tikt door. In een meedogenloos ritme. Geen boodschap aan pijn of herinnering. Zonder aanzien des persoon.
Ik las dit verhaal al eens eerder en moest mijn tranen wegslikken.
Vandaag gebeurde precies hetzelfde.
Dank je wel, Remco, voor je ontroerende kwetsbaarheid en woede.
Ik heb dit verhaal ook al eerder gelezen, een heel eg ontroerend stuk. Dit kan je ook al, serieuze stukken schrijven, Is er eigenlijk iets wat je niet kan op het gebied van schrijven?
Ik heb dit verhaal ook al eerder gelezen, een heel eg ontroerend stuk. Dit kan je ook al, serieuze stukken schrijven, Is er eigenlijk iets wat je niet kan op het gebied van schrijven?