Bron: Pixabay / Gisela fotografie
Het zijn er nogal wat, de gevallenen sinds de Tweede Wereldoorlog. Je zou ze maar moeten herdenken. We hebben er een nationale dag én tijdstip voor in het leven geroepen, maar de vraag is of we het daar tegenwoordig nog mee redden.
Er zijn iets teveel conflicten en daaraan gepaarde slachtoffers die me te binnenschieten, die in aanmerking komen. Natuurlijk iedereen die het leven liet in die vreselijke Tweede Wereldoorlog. Plus alles wat daar uit volgde. Korea, jaren ’50. Vietnam, ook. Maar de lijst is langer dan dat. De doden als gevolg van de Sovjet-bezetting in Oost-Europa horen er ook bij. De slachtoffers van de Falkland Oorlog, die zijn ook dood. Net als die van de oorlog tussen Iran-Irak. De doden door FARC. De onthoofden in Algerije door FIS. De anderhalf miljoen Cambodjanen van de Killing Fields. De Rohinga, in dezelfde regio. De gevallenen aan alle kanten van de oorlog in voormalig Joegoslavië. De dood gemepte homo’s in Tsjetsjenië. Alle slachtoffers van de massamoorden in Rwanda. Sowieso iedereen overal die slachtoffer werd vanwege een geplande etnische zuivering. Afghanistan, Syrië en Libië. Iedereen die stierf door een oorlog, omdat ze anders waren of er een ander denkbeeld op na hielden.
Oh, en natuurlijk die drieduizend verdronken stakkers die vanuit Afrika per boot hoopten op een nieuw bestaan in Europa. Nee, met die beoogde twee minuten stilte gaan we het denk ik niet meer redden.
Bent d’r stil van. En das knap lastig assie mijn ben