Bron: Pixabay
Ik verkeer weer eens in een opperste staat van verwarring. In drie jaar tijd zag ik twee keer binnen een half jaar bijna het witte licht, bracht ik mijn schoonmoeder, moeder en schoonvader naar het crematorium en kreeg ik er ook nog eens vier kleinkinderen bij. Waarvan eentje nog enigszins in mijn bloedlijn; de andere drie zijn pure bonus. De laatste van die drie ontmoette ik onlangs gewoon op een zaterdagmiddag, midden in het centrum.
“Ha pa”, riep mijn oudste zoon. En zie daar: vriendin, buggy, kind. Bleek de bovenbuurvrouw. Via Tinder. Zoektocht via de Zuidpool en Nova Zembla bracht ze uiteindelijk bij elkaar.
Wat was er mis met dat kopje suiker?
Zo gaat dat dus tegenwoordig. Er wordt blijkbaar alleen nog maar voor de pret geneukt. Kinderen komen kant-en-klaar in een buggy. Daar is overigens niks mis mee, met dat pretneuken. Maar het doet zich nu ook voor bij relaties die bijna of allang opa en oma zijn. En dan vooral bij oma’s. Vlak voor dat ze 25 jaar getrouwd zijn, geven ze de brui aan het huwelijkse en is het gesnurk, de bierbuik of al het andere wat decennia lang geen probleem was, ineens een ramp van ongekende omvang.
Net het huis vrij en denk je met je vrouw andere leuke dingen te kunnen gaan doen, kun je de boel verkopen en op een flatje met een platje gaan wonen. Tot je dement wordt, prostaatkanker krijgt of gewoon dood gaat.
Het is opvallend hoeveel vrouwen van begin vijftig het huwelijk ineens zat zijn. Ik weet het, onze koning zei het zelf; vijftig is het nieuwe dertig, maar ik hoop dan wel dat ze niet nog eens aan kinderen gaan beginnen, of nog erger, het met een zoon van mij gaan doen.
Ik denk dat het komt doordat de mensensoort ‘huisvrouw’ niet meer bestaat. Het is uitgestorven, bleek uit onderzoek. Net als de dinosaurus, de dingo en de mammoet. Daar zit het probleem. De vorige dertigers nodigden de glazenwasser nog weleens uit voor een kopje koffie of twee. Die huidige ‘milfen-generatie’ weet niet eens dat een raam gelapt kan worden of wat een glazenwasser überhaupt is.
Het trut met kinderen op een terras, praat opzichtig hard en debiel met het kroost alsof het al volwassenen zijn en “vindt dat het kind goed op schema ligt en dat het volgens dat zelfde schema binnenkort zelf kan lopen en dat we dan meer vrijheid hebben”. Soms zitten er ook jongens bij. Dat blijken dan hun mannen te zijn.
En hier gaat het dus mis. Want laat één ding heel erg duidelijk zijn. Zodra je een kind hebt (wel of niet ter wereld gekomen in een buggy), is daarmee gelijk je vrijheid voor het leven naar de kloten. En heb je ook nog eens een Turks paspoort, dan geldt dat dus dubbel.
En dan begrijp ik die vrouwen wel. Ik snap dan ook waarom dit de overgang wordt genoemd. Het is een soort voorbereiding op de terugkeer in de maatschappij, na jarenlang gevangenschap. Terug naar je vrijheid. En dat valt dan zwaar tegen, na zo’n tijd. Want je mag dan wel zo’n twintig jaar gevangen hebben gezeten, het blijkt uiteindelijk gewoon levenslang. Kinderen.
