Ik kan niet praten (2)

15-05-2017 door Freek de Man

Het is de dag na de eerste mooie dag in het jaar. De lentezon geeft de ontluikende bloesems kleur. De bloemen zijn onschuldig wit. De bladeren proberen voorzichtig de zon te voelen, terwijl het groen van de bomen spat.

Ik zie het niet. Ik rijd hard naar het ziekenhuis over een volle A2. De tranen staan in mijn ogen. Alles gaat in een waas voorbij.

Ik weet het al, nog voor ik in het ziekenhuis ben. Je bent moe-gestreden. De ziekte heeft je lijf gesloopt en elke dag is een gevecht. Het is een gevecht om niet in paniek te raken wanneer je het benauwd hebt, wanneer je niet genoeg lucht krijgt. Ik weet het al, maar ik wil je niet laten gaan. Ik ben er nog niet klaar voor. Jij wel.

Aankomst

Iedereen is opgetrommeld. Wanneer ik aankom, zijn er al zes mensen. De gang loopt langzaam vol. Je lacht me nog uit omdat ik met Apple computers moet werken op mijn nieuwe baan. Nee, je lacht niet zelf, want je draagt je zuurstofmasker. Maar op Youtube heb je een lachband gevonden en die laat je me horen via je telefoon.

De gang wordt voller. Er komen steeds meer mensen. Vijftien mannen en een vrouw. Alle mannen maken slechte grappen. We durven geen emotie te tonen bij je. We zijn bang de sfeer te verpesten.

Een vriend komt aanlopen, kijkt bedrukt en wordt omhelsd. Dan breken we. Iedereen schiet vol. Het laagje vernis wordt er even afgekrabd, want we zijn allemaal verdrietig. Het is een trieste zaak om iemand zo jong te moeten missen.

Afscheid

Wanneer je moeder er is, gaat iedereen de kamer uit. Na een half uur geef je ons een seintje. Het mag beginnen. Je krijgt morfine tegen de pijn en een slaapmiddel om te rusten. We blijven bij je. Laten je niet alleen. Je handen worden vastgehouden. Je zakt meteen in slaap.

Maar je bleef vechten, je was nog niet klaar om te vertrekken. Vóór de spuit erin ging, heb je nog sorry gezegd. Of getypt op je telefoon. Sorry voor het ongemak. Ik brak toen ik het las. De tranen rolden ongewild over mijn wangen. Je weet toch gast, dat we echt niks beters te doen hebben dan er te zijn, samen met jou. Dat we niks anders willen.

Urenlang bleef je rustig slapen. Tot kwart over vier, toen je voor het laatst adem haalde. Ik wilde nog wat zeggen, dat het goed was. Dat alles ging zoals jij het wilde. Maar je sliep. Dus schrijf ik het op. Er komt een morgen, maar dan ben je er niet meer. Dat gaan we allemaal missen.