Bron: tegelizr.nl
Misofonie is een aandoening waarbij specifieke geluiden heftige gevoelens van woede, haat of walging oproepen. Ik quote hier Wikipedia.
Simpel gezegd komt het er op neer dat je niet tegen geluiden kan. Ik ben zo’n type.
Als mijn kinderen spaghetti naar binnen slurpen heb ik al gegeten en gedronken. Ik walg van dat geluid.
Maar ook van smakken, eten met open mond, het kraken van chips, overdreven slikken, neus ophalen, zwaar ademen, tanden knarsen, kauwgom kauwen, voeten die over de vloer slepen word ik gillend gek.
Ik kan je in alle eerlijkheid melden dat misofonie een grote last is.
Want kinderen smakken nu eenmaal. En chips kraakt. Mensen maken onbewust bijgeluiden en de meesten hebben niet eens door dat er op de achtergrond een kakafonie aan gekraak en gesmak plaats vindt ten tijde van een kek partijtje.
En wie ben ik om er iets van te zeggen? Het ligt immers aan mij. Niet aan de rest van de wereld.
Maar het heeft een grote invloed op mijn leven, en helaas ook op mijn gezinsleven.
Zo word ik gillend gek in een volle bioscoop. Hoe mooi de film ook is, ik hoor alleen gekraak van popcorn, of het geslurp van EEN VUILE HOND die het laatste restje cola uit zijn beker probeert te zuigen.
Ik hoor getril van telefoons, ik hoor gesnotter en ik hoor iemand iets fluisteren.
De film volg ik niet eens meer.
Met als resultaat dat mijn vrouw en ik bewust films kiezen die slecht bezocht worden of op een onmogelijk tijdstip draaien, waardoor niemand in de zaal zit.
Maar ook uit eten is een drempel.
Laatst zat ik met mijn vrouw in een Italiaans restaurant. We kwamen om half 6 binnen en we kozen een tafeltje ver verwijderd van het andere stel dat er zat.
Op het moment dat ik mijn vork in de carpaccio prikte kwam er een gezin met jonge kinderen naast ons zitten. Tablets kwamen uit tassen en het jonge grut kon niet wachten om spelletjes te gaan spelen.
Gelukkig moest van moeder het geluid uit.
Maar papa was verkouden. En –letterlijk– elke 14 seconden haalde hij zijn neus op. 8 Keer achter elkaar voordat hij een snotlap pakte om zijn neus weereens te snuiten.
Mijn Quattro Formaggi smaakte voor geen meter en het ijs hebben we ergens anders gegeten.
Mijn kinderen proberen heel lief niet te smakken of te slurpen.
Maar ik zie die kaken op en neer gaan zonder dat de lippen gesloten blijven. Ik bereid mij voor als ik een beker richting mond zie gaan en ik poog uit alle macht niet te luisteren naar de geluiden die het drinken opleveren.
Als we soep eten is het pas echt bal.
Want hete soep moet opgeslurpt. Daarbij eten de Draken de soep het liefste met schandalig veel knapperbolletjes erin. Een ramp voor een man met misofonie.
Ik kan niet tegen geluidjes. Ze maken mij misselijk. Ik word er bloedchagrijnig van en ik zou het liefste de maker van het geluid een groot gat in het hoofd schoppen. Misofonie ten top.
Tegelijkertijd weet ik hoe hypocriet ik ben.
Want ook ik haal mijn neus op. Ook ik eet chips met bijgeluiden en, last but not least, ik snurk als een dronken dokwerker met relatieproblemen.
Als er iemand last moet hebben van mijn bijgeluiden is het mijn vrouw.
Maar zal ze ooit klagen?
Neen.
Hoewel ik laatst wel heel tactisch een Anti-Snurk-Masker cadeau kreeg.
