Bron: Pexels.com
De Volkskrant heeft alweer een nieuw meesterwerk gespot; ‘Master of None’ seizoen twee, vijf sterren en seizoen één is me totaal ontgaan. Ik geef het op. Ik kijk niks meer. Het is gewoon te veel. Mijn prikkeltolerantie wordt dagelijks geteisterd door weer een nieuwe titel die ik niet mag missen.
De lijst met series waar ik niet over mee kan praten, groeit me boven het hoofd. En het zijn allemaal twee of drie, soms zeven seizoenen van tien of twaalf afleveringen en dat keer vijftig minuten.
Ik heb nog minstens twee extra levens nodig om te zien wat er al is en dan moeten ze acuut stoppen met updaten. Better call Saul, halverwege het eerste seizoen afgehaakt wegens te traag en tijdgebrek, nu alweer seizoen 3. House of Cards, al twee seizoenen achterop, Fargo schijnt geniaal te zijn. The OA, Sense 08, Modern Family, Louis CK, Narcos, Designated Survivor. Wat eerst, ik heb geen idee.
En dan heb ik het alleen nog maar over Netflix. Want HBO heeft Game of Thrones en Amazon Prime heeft die drie mannen met hun auto’s die er bij de BBC uitgegooid zijn.
En dan vergeet ik nog Popcorn Time, daar durf ik niet eens meer op te klikken. Honderden speelfilms waarvan ik ooit dacht ;’ Ja die wil ik ook nog even zien’. La la land, behangen met Oscars, op de plank.
En een klassieker als Cassablanca moet ooit ook nog en de hele Italiaanse cinema is al tientallen jaren een gapend gat in mijn ontwikkeling. Wel stoer over meegepraat – nauwelijks iets van gezien. Trailertje gescand, hoogtepuntjes op Youtube en hup weer weg.
Wat was het leven toch overzichtelijk met elke week een (1!) aflevering Breaking Bad bij de VPRO met als extraatje een teaser voor de volgende.
Daar kon je je op verheugen.
Maar alles is er en alles moet NU. Het leven is een lange Binge geworden. Maar als ik het een kijk, mis ik het ander en dan zijn er ook nog 40 kanalen live tv.
Bas Heijne noemde dat in Buitenhof het lustprincipe versus het realiteitsbeginsel. De hedendaagse consument duldt geen beperkingen aan zijn wensen en begeertes, en laat zich aan niemand iets gelegen liggen. Gevolg: hyperindividualisme, het verdwijnen van gemeenschapszin
en steeds kortere lontjes.
Maar wat zit ik hier nu weer een stukje te schrijven? Eigenlijk ook geen puf meer voor, moet even tussendoor want Amy Schumer, The Crown, Taboo…
Waar u de tijd vandaan haalt…
