Zo van de stamtafel: vechten om een barkruk - Blog des vaderlands

20-05-2017 door Opgestapte redacteur

Bron: Pixabay

Naar het schijnt is de ‘bruine kroeg’ weer in trek. Waarom weet ik niet, maar duidelijk is dat het strakke ‘grand café’ niet ‘grand’ meer is. Misschien heeft het te maken met het gebrek aan ‘grand-portemonnee’, want vier euro voor een vaasje is voor hoogopgeleide meelopers niet meer op te brengen als zij een rondje moeten geven. Dus vinden zij mijn stamcafé erg hip de laatste tijd.

Dat de stamgasten van mijn arbeiderskroegje hier niet blij mee zijn is wat zwak uitgedrukt. Het begon ongeveer een maand geleden.

De eerste week kregen wij een makelaarsclubje binnen. De week er na een beruchte echtscheidingsadvocaat. Met aanhang. Die wij allemaal kennen van zijn aanmaningen voor achterstallige alimentatie. De derde week de ondernemersvereniging en de laatste week alle kwallen bij elkaar. Het was één groot gebral over huisprijzen, Audi’s en niet te vergeten, de billijkheid van de bierprijs.

Deze clubjes namen ook onze krukken in. Als je ging pissen, kroop er een advocaatje op. Nee, niet die met slagroom, maar die van de alimentatie. En men stond de kruk niet meer af. Het ontbrak er nog aan dat zij er een badhanddoek op legden als zij gingen ‘urineren’. Jawel, zij ‘urineren’ en wij ‘pissen’. Sterker nog, wij waren pisnijdig.

De eerste tegenactie kwam van blonde Ans. Mijn kroeg tapt alleen Amstel en zij maakte die meezuipende huppelkutjes wijs dat je van Amstel een droge kut krijgt. Niet handig als je bij je advocaatje wil blijven. De krukken rond Ans bleven al snel leeg.

De tweede actie was van Willem. Hij had wat zakjes waspoeder meegenomen die wij opzichtig aan elkaar uitwisselden. Met een geldbedrag. De ’hoge heren’ vonden dit nog wel interessant maar hun vrouwelijke metgezellen niet. De zakjes waspoeder werden dan ook snel teruggegeven aan Willem.

Onze maat Harrie kwam met het volgende idee. Hij heeft zware psoriasis en zijn handen en gelaat zitten vol loszittende schilfers. Het is gewoon ieder uur stofzuigen als Harrie aan de bar zit. Wij zien het allang niet meer. Harrie heeft leuke humor en had verleden week wat grappige leden van zijn patiëntenvereniging meegenomen en hen verdeeld over de kroeg.

Dus nu zit het grand café weer vol met advocaatjes, makelaars en ondernemers, en kunnen wij weer zitten op onze kruk. Het was toch niet helemaal hun kroeg, vernam ik in de wandelgangen. En wij hebben er wat leuke vrienden van de patiëntenvereniging bij.

Wel zijn wij benieuwd naar de alimentatie. Er zal wel spoedig een brief volgen, ook voor Harrie.

Hij heeft zijn huid duur verkocht. Proost man!

Meer verhalen van de ‘stamtafel’